بهبود خدابخشی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه پیام نور شبستر، ایران
مهراج آقازاده - استادیار، گروه زمین شناسی، دانشگاه پیام نور، ایران
زهرا بدرزاده - استادیار، گروه زمین شناسی، دانشگاه پیام نور، ایران

توده های گرانیتوئیدی منطقه چاه زاغو عمدتاً از نوع نیمه عمیق بوده و ترکیب سنگ شناسی آنها گرانودیوریت و لوکوگرانیت می باشند که از کانیهای کوارتز، فلدسپات پتاسیم، پلاژیوکلاز، آمفیبولها (هورنبلند و اکتینولیت) و بیوتیت با نسبتهای متفاوت تشکیل شده اند. این توده ها درون نهشته های آذر آواری (پیروکلاستیک)، بازالت و سنگ های آهکی دگرگون و اسکارنی شده کرتاسه نفوذ نموده اند و خود توسط یک سری دایک ها با ترکیب گرانودیوریتی قطع می شوند. ماگمای توده های مطالعه شده سرشت کالک آلکالن و متاآلومین داشته و به نوع I تعلق دارند. در نمودارهای عنکبوتی بهنجار شده نسبت به گوشته اولیه و عناصر خاکی کمیاب بهنجار شده نسبت به کندریت، نمونه های مورد مطالعه از عناصر LREES و LILES غنی شدگی و از عناصر HFS تهی شدگی نشان می دهند. احتمالا ذوب بخشی پوسته اقیانوسی فرورونده و یا پوسته قاره ای زیرین ضخیم شده و تفریق مذاب های نشات گرفته از منشاء متاثر از فرایندهای فرورانش( همراه با فرایندهای آلایش و احتمالا اختلاط) سبب ایجاد ماگماهای گرانودیوریتی و لوکوگرانیت ها شده است. گارنت فاز پایدار در منشاء مذابهای گرانودیوریت ها با ترکیب اکلوژیت یا گارنت آمفیبولیت بوده است. توده های مورد مطالعه در یک محیط همزمان تا بعد از برخورد تشکیل شده اند.

توده های گرانیتوئیدی؛ آداکیت؛ پتروژنز؛ چاه زاغو؛ بیرجند