نادر مختاری افراکتی - استادیار رشته فقه و مبانی حقوق اسلامی،دانشگاه سیستان و بلوچستان
مسعود دری - دانشجوی کارشناسی ارشد فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه سیستان وبلوچستان

طلاق حقی است که شرعاً و قانوناً استیفای آن در اختیار مردان است.روایات فراوانی در این رابطه وجود دارد و قانون مدنی ایران نیز در ماده 1123 به این امر تاکید کرده است. اما این امر بدین معنی نیست که زوجه هرگز نمی تواند اقدامی جهت طلاق طلاق و رهایی خود از زندگی زناشویی بنماید توجه به وضعیت جامعه کنونی ما به خصوص در عرصه روابط خانوادگی، این بحث مطرح می شود که اگر زوج از تکالیف زناشویی سر باز زند ، آیا می تواند از دادگاه تقاضای طلاق نماید یا باید در چنین شرایطی ظلم را تحمل کند ؟ این که آیا موارد رجوع زوجه به دادگاه منحصر در موارد مصرح در قانون است یا هرگاه تمرد زوج از وظایف زناشویی مصداق نشوز بود قاضی می تواند به درخواست زوجه، علی رغم اراده زوج گواهی عدم امکان سازش صادر و وی را طلاق دهد؟ این مقاله در مورد بررسی موجبات حق طلاق و مبانی آن برای زوجه از دیدگاه فقه امامیه و قانون مدنی ایران تدوین شده است ، که زوجه در صورت اثبات موارد خاصی می تواند در خواست طلاق کند. ترک انفاق از سوی زوج ، غیبت زوج به مدت طولانی، سوء رفتار یا سوء معاشرت زوج ، عسر و حرج زوجه از این جمله می باشد لازم به ذکر است که این موجبات حق طلاق زوجه در فقه امامیه تحت عنوان نشوز زوج مطرح می شود که حکم آن از نظر فقها همان است که تنظیم کنندگان قانون مدنی ملحوظ داشته اند ؛ اگرچه در پاره ای موارد فرعی از قبیل عجزلاحق بر عقد زوج از پرداخت نفقه، مبدأ محاسبه چهار سال طلاق و ... تکثر نظراتی وجود دارد .همچنین گاهی اوقات ، با استفاده از شروط ضمن عقد نکاح نیز می توان در خواست طلاق را مطرح کرد. اثبات بعضی از این موارد حتی در صورت وجود به آسانی امکان پذیر نیست و در نتیجه درخواست طلاق از سوی زوجه پذیرفته نمی شود و این یکی از معظلاتی است که برخی از بانوان جامعه با آن سروکار دارند. نوشتار حاضر تحت عنوان یررسی موجبات حق طلاق و مبانی آن برای زوجه از دیدگاه فقه امامیه و قانون مدنی ایران از نوع توصیفی تحلیلی و به روش کتابخانه ای صورت گرفته است

حق طلاق زوجه، فقه امامیه، قانون مدنی ، موجبات طلاق زوجه