بررسی ابعاد و عوامل ایجادحس تعلق به مکان درمحلات قدیم ایران اسلامی جهت تبیین الگوی طراحی مرکزمحله درمجتمع های مسکونی

واژه دلبستگی به مکان به تأثیر عاطفی یک مکان اشاره دارد که افرد به لحاظ حسی و فرهنگی به آن جذب می شوند . تأثیر حسی، عاطفی و درونی مکان بر انسان، مرکز تفکر دلبستگی به مکان می باشد، چرا که انسان ها می توانند به یک شیء، خانه، ساختمان، محله و یا یک قرارگاه طبیعی، جذب شوند . در واقع دلبستگی به مکان، ارتباطی نمادین با مکان است که با دادن معانی عاطفی، حس مشترک فرهنگی، توسط افراد به مکان خاص یا یک سرزمین شکل می گیرد و مبنای نحوه ادراک گروه یا فرد از مکان و نحوه ارتباط وی با آن می باشد با توجه به اهمیت این حس در ارتقاء کیفیت فضای طراحی شده این پژوهش سعی دارد ضمن بررسی مفهوم دلبستگی به مکان ابعاد مختلف آن و عوامل مؤثر بر آن پرداخته مدلی نو از این عوامل و فرآیند شکل گیری این مقوله از رابطه انسان و مکان بپردازد . بررسی این مطالعات، دو عنصر انسان و مکان از طریق عنصر سوم تعامل انسان و مکان به لحاظ شناختی، عاطفی و عملکردی، وارد یک فرایند می گردند که در این فرآیند عامل چهارم یا زمان نیز قابل طرح می باشد . همچنین فراهم ساختن زمینه های مشارکت افراد در خلق مکان سبب می گردد تا آن احساس بیشتر و بهتری نسبت به آن مکان داشته و در عین حال انعکاس دهنده انتظارات و نیازهای افراد نسبت به مکان است، تعیین کننده نحوه زندگی آنها نیز می باشد .

کلیدواژه ها:

دلبستگی به مکان ، تعامل انسان و مکان ، عوامل حس دلبستگی به مکان