فواد ربانی - کارشناس ارشد معماری و شهرسازی از دانشگاه علم و صنعت ایران
محمد احمدزاده نوغانی - کارشناس ارشد معماری و شهرسازی از دانشگاه علم و صنعت ایران

انسان به عنوان اصلی ترین عامل سازنده شهر مدت زمانی است که در شهرسازی و برنامه ریزی شهری فراموش شده و خودروها و اتوبان های شهری در شهرها یکه تازی می کنند. همین عدم تناسب در استفاده انسان و خودرو از فضا موجب بروز مشکلات مختلفی در عرصه های اجتماعی – فرهنگی ، اقتصادی ، زیست پذیری شهری و فعالیتی – کالبدی شده است. که عواقب جبران ناپذیری را نیز به دنبال خود داشته است و باعث افت کیفیت زندگی در شهرها به خصوص کلان شهرها شده است.بدیهی است حذف خودرو یا عابر پیاده، به تنهایی، از شهر نه ممکن است ونه مطلوب، از این رو یافتن رابطه ای مناسب میان این دو ضروری می نماید. مقاله حاضر نتیجه پژوهشی است که تلاش می کند تا به رابطه ای معقول بین خودرو و انسان در فضاهای شهری دست یابد. اتوبان رسالت تهران با توجه به اهمیت و نقش مهمی که در سیستم سواره شهر تهران ایفا می کند ، توانسته بسیاری از مشکلات جمل و نقل و دسترسی شرقی – غربی را حل کند، اما از سوی دیگر با بروز مشکلاتی در عرصه های مختلف ، افت کیفیت زندگی در محلات اطراف را نیز باعث شده است که در این مقاله سعی شده با ارائه پیشنهاداتی این مشکلات رفع شود. این پیشنهادات با توجه به رویکرد ناشی از مبانی نظری قید شده در مقاله بر ارتقاء پیاده مداری و ایجاد فضاهای چند عملکردی تاکید داشته و هدف اصلی در آن کاهش اثرات نامطلوب احداث بزرگراه های شهری و پاسخ به نیازهای شهری بافتهای پیرامونی است.

کیفیت زندگی، مناسب سازی بزرگراه شهری، پیاده مداری، تکنیک تحلیل راهبردی،SWOT، فضای چند عملکردی