سودابه گلدوست سورکی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد
شمس الدین ناظمی - استاد گروه مدیریت دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد

امروزه سازمان های موفق به این حقیقت اساسی پی برده اند که مهم ترین مزیت رقابتی و ارزشمند ترین سرمایه سازمان، منابع انسانی است و برای موفقیت و بقا در دنیای رقابتی، ناگزیر از اتخاذ روش های نوینی در عرصه آموزش منابع انسانی هستند و می باید هم پای رشد و ارتقاء تکنولوژی از این روش ها استفاده کنند. مربی گری یکی از جمله این روش هاست که امروزه به منظور بقای سازمان-ها و به حداکثر رساندن بازده کارکنان مورد استفاده قرار می گیرد و افراد را در برابر تغییرات علمی، تکنولوژی و محیطی مجهز می-سازد و آن ها را نسبت به یادگیری، آموزش، بهبود عملکرد و ارتقای توانایی های شان متعهد می سازد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر نقش مربی گری مدیر بر بر اثر بخشی فعالیت های منابع انسانی می باشد. ازاینرو در مقاله حاضر سعی شده است با پرداختن به موضوع مربی گری، اهمیت آن را در زمینه افزایش خودکارآمدی کارکنان و جهندگی کلی سازمان روشن سازد و مربی گری را بعنوان یک مزیت رقابتی برای سازمان ها معرفی کند

مدیریت منابع انسانی، آموزش و بهسازی منابع انسانی، مربی گری