طراحی و انتخاب مناسب ترین الگوی سرپناه موقت با توجه به شرایط محل وقوع سانحه

کشور ایران در طول تاریخ به دلیل وجود ویژگی های جغرافیایی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، طبیعی و غیره همواره درمعرض بحران های طبیعی و غیرطبیعی فراوانی قرارگرفته و به تبع آن خسارات زیادی متحمل شده است و در آینده نیزتهدیدات فراوانی را پیش روی خود دارد.از دست دادن خانه و کاشانه به دلیل وقوع سانحه همواره به مثابه یک معضل اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، امنیتی به گونه های مختلف خود را نمایان ساخته است، همواره بار اصلی این مشکلات بر دوش مردم عادی بوده است به طوری که اغلب مردم به دلیل ترس، ناامنی و عدم برنامه ریزی در تامین سکونت گاه هایمناسب پس از وقوع بحران، اقدام به ترک اجباری زیستگاه های ویران شده خود می نمایند و یا در صورت احساس امنیت، در کنار همان خرابه ها و مسکن آسیب دیده خود ساکن می شوند . تاکنون سازه های متعددی به عنوان سرپناهاضطراری، طراحی و ساخته شده و در اختیار حادثه دیدگان قرارگرفته است؛ اما در اکثر موارد، این سازه ها با نیازهای کاربران مطابقت نداشته و همچنین، مقاومت لازم در برابر شرایط متغیر جوی را ندارند. اسکان موقت پس از سانحه، صرف نظر از ویژگی هایی چون سرعت ساخت بالا، وزن کم و پیش ساختگی قطعات باید متناسب با اقلیم و فرهنگ محل نیزباشد از طرفی درجه ی اهمیت این ویژگی ها نیز متفاوت است؛ به گونه ای که با توجه به شرایط بحران، سرعت ساخت بالا مهم تر از ارائه ی سکونت گاه برای مساحت های متفاوت است. نتایج این مقاله بیانگر آن است که در نظام برنامه ریزی سکونت گاه ها و مراکز اسکان موقت باید الگوی مناسبی با توجه به شرایط زمانی و مکانی محل وقوع بحران انتخاب گردد.بطوری که گاه الگوی مناسب مکانی خاص برای مکانی دیگر الگویی کاملاً نامناسب خواهد بود.

کلیدواژه ها:

سرپناه ، اسکان اضطراری و موقت ، مصالح بومی ، ویژگی های اقلیمی و فرهنگی