سنجش کمی عدالت اجتماعی در یک سامانه حمل ونقل همگانی

مقاله حاضر به توصیف کیفی و محاسبه میزان برقراری عدالت در توزیع خدمات اتوبوس رانی اصفهان می پردازد. با تلفیق دسترسی و تحرک، مفهوم اتصال به عنوان منفعت اصلی حاصل از سامانه حمل ونقل همگانی برای شهروندان معرفی ومحاسبه شده است. عدالت عمودی نیز به عنوان رویکردی متناسب با ذات مساله انتخاب و شرح داده شده است. تعداد افراد ساکن فاقد خودروی شخصی بعنوان شاخص نیاز یک ناحیه ترافیکی به خدمات اتوبوس رانی در نظر گرفته شد. سپس نواحی شهری بر حسب میزان بهره مندی از منافع سامانه و نیز میزان نیاز مرتب شدند. این دو فهرست با استفاده از ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن مقایسه شدند. نتایج نشان می دهد که توزیع خدمات متناسب با نیاز نیست. نواحی دارای اولویت برای توسعه خدمات تعیین شدند

کلیدواژه ها:

حمل ونقل همگانی ، عدالت اجتماعی ، دسترسی ، تحرک ، اتصال