تبیین چالشهای موجود در بکار گیری رهیافت برنامه ریزی ارتباطی در حل مسائل توسعه شهری قزوین

رهیافت متداول در برنامه ریزی شهری کشورهای بیشتر و کمتر توسعه یافته جهان تا اوایل دهه ی 1891 میلادی، برنامه ریزی مبتنی بر عقل باوری یا رهیافت فنی ابزاری بود که به طور عمده بر پایه ی دانش فنی برنامه ریزان و روش های علمی استوار می باشد. برنامه ریزی شهری به مفهوم نسبتا معاصر، در اواسط دهه ی چهل هجری شمسی در ایران طرح شد، اما از همان زمان به شیوه و قالبی بود که در جهان پیشرفته تر، ناکارآمدی آن شیوه ها اثبات گشته بود و شیوه های نوینی جایگزین گشته بودند. پس از چند سال، متخصصان ایرانی به ناکارآمدی بکارگیری آن شیوه ها که از ماهیت ساده-جامع برخوردار بودند، اذعان نمودند. به موازات همین اتفاقات، نظریه و عمل برنامه ریزی در جهان پیشرفته تر، بسته به برنامه ریزی « زمینه های متفاوت آن در حال رشد و ارتقا بود. از سوی دیگر، در اواخر دهه ی 91 میلادی نظریه یبه بحث نظری غالب در عرصه ی برنامه ریزی شهری تا کنون بدل گشت این نوع برنامه بر پایه ی مشارکت و » ارتباطی گفتمان گروه ها و زیر گروه های برنامه ریزی بنا نهاده شد. هدف از این پژوهش بررسی چالش های موجود در امر مشارکت می باشد که ضمن بررسی سیر تحول رهیافت های برنامه ریزی، به تحلیل نقاط قوت، ضعف، فرصت، تهدیدپیش روی مشارکت شهروندان درجهت بکارگیری رهیافت برنامه ریزی ارتباطی در شهر قزوین، می پردازد. این مطالعه به صورت کیفی انجام شده و اطلاعات در قالب سوال و از طریق مصاحبه ی عمیق با مدیران اجرایی و اساتید دانشگاه با تکنیک s.w.o.t به دست آمده است

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ارتباطی ، مشارکت ، S.W.O.T ، شهر قزوین