مسکن پایدار واقشار کم درآمد شهری

جهان درحال تجربه جدید افزایش جمعیت شهری درقرن بیستم می باشد بطوریکه تاسال 2050 حدود 70درصد جمعیت جهان را شهرنشینان تشکیل خواهد داد و تقریبا 50درصد افزایش جمعیت دراین قرن را اقشار ضعیف و کم درامد تشکیل خواهند داد که این جمعیت بعلت عدم توانایی مالی درحاشیه ی شهرها و سکونتگاه های غیررسمی ساکن خواهند شد این هجوم جمعیت شهری موجب استفاده بی رویه ازمنابع و ذخایر طبیعی و ایجادالودگی روزافزون محیط زیست خواهد شد موارد فوق موجب گردیده است که توجه ویژه ای به محیطهای مصنوعی ساخت دست بشر ازجمله مسکن معطوف گردد دراین مقالهبه منظور بررسی و تحلیل مسکنی که کمترین اسیب را به محیط زیست وارد نمود و علاوه برآن نهایت سازگاری را با محیط طبیعی داشته و باحداقل بهره گیری ازمنابع نیازهای ساکنان خود را به بهترین شکل فراهم نماید و باایجادسکونتگاه های ایمن امکان ساخت مسکن استاندارد برای اقشار کم درامد با استفاده ازمصالح بومی و همخوان با اقلیم و شرایط محیطی پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

مسکن پایدار ، اقشارکم درآمد شهری ، برنامهریزی مسکن ، توسعه پایدار