امید موذنی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه هنراصفهان
آمنه بختیار - دانشجوی دکتری شهرسازی دانشگاه تهران
محمود قلعه نوئی - استادیار گروه شهرسازی دانشگاه هنراصفهان

تحولات شیوه زندگی درچنددهه اخیر اگاهانه یا نااگاهانه درجهت غفلت ازپتانسیل مجموعه های مسکونی برای بستر سازی تعاملات اجتماعی صورت گرفته است نتیجه این بی توجهی دراکثر موارد به نادیده انگاشته شدن ضرورت وجود فضایی برای تعامل همسایگان درطراحی مجموعه های مسکونی منجر شده و درصورت توجه نیز طراحی این دست فضاها به هدف اصلی خود تامین بستر تعاملات اجتماعی نایل نیامده است توجه دوباره به کیفیت طراحی مجموعه های مسکونی علاوه برجنبه های زیست محیطی عملکردی و زیبایی شناختی باتامین امنیت شهروندان میتواند کیفیت زندگی اجماعی را نیز ارتقا بخشد این پژوهش بامعرفی مقیاس انسانی فضا به عنوان یکی ازمهمترین معیارهای تامین نظارت پذیری فضای مجموعه های مسکونی و لزوم وجود نظارت دوجانبه برای حضور افراد درفضا به دنبال معرفی ابعادمناسب فضای میانی مجموعه های مسکونی برای همخوانی بافاصله دید مناسب انسان و تامین احداکثر نظارت پذیری است

نظارت پذیری ، مقیاس انسانی ، ابعادفضا ، فاصله دید مناسب ، فضای محدب