تحلیل ناپایداری توسعه شهری در سکونتگاههای غیررسمی کلان شهرها نمونه موردی شهر تبریز

فرایند رشد شهری در کشورهای در حال توسعه، عمدتاً از طریق مهاجرت جمعیت روستایی صورت گرفته و با رشد بدون برنامه و غیررسمی شهرها خصوصاً شهرهای بزرگ همراه اوده است. ناپایداری حاصل از این رشد نامتعادل به شکل نابرابرفضایی اجتماعی، فقر شهری، اشتغال و اسکان غیررسمی، سکونت در اراضی پرخطر، افت کیفیت محیطی و مسکونی و موارد مشابه دیگر نمایان است. شهر تبریز بعنوان یکی از کلان شهرهای کشور قبل از آغاز دوران برنامهریزی توسعه، به عنوان مقصد مهاجرین در منطقه شمال غرب کشور مطرح بوده است و به دلیل عدم تطاابق شرایط اجتماعی و اقتصادی جمعیت مهاجر با ساختار قیمت زمین ومسکن در داخل شهر تبریز، به اراضی اطراف شهر و اراضی مشکلدار و ناپایدار به لحاظ طبیعی و توپوگرافی رانده میشوند. تداوم مهاجرت روزافزون جمعیت به شهر تبریز، احداث مسکن با مصالح نامرغوب و سازه ناپایدار، سکونت اقشار مهاجر و فقیر با مشاغل ناپایدار و نامشخص، وجود خطرات طبیعی همچون زمین لغزش و زمین لرزه، نرخ رشد بالای جمعیت، شبکه ارتباطی نامناسب وغیره را در سکونتگاههای غیررسمی 1 شهر به دنبال دارد که ضرورت توجه به شاخصهای پایداری را در برنامهریزی سکونتگاههایغیر رسمی مطرح میکند. بنااراین هدف این مقاله ضرورت توجه به سکونتگاههای غیررسمی با تاکید ار شاخصهای پایداری در برنامههریزی توسعه و مدیریت شهری میااشد.

کلیدواژه ها:

سکونتگاههای غیررسمی ، توسعه شهری ، پایداری و ناپایداری ، خطرات طبیعی و محیطی