سیده مریم بابایی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری،واحد عجبشیر، دانشگاه آزاد اسلامی، عجبشیر، ایران
امیررضا کریمی آذری - استادیار گروه معماری، دانشگاه گیلان، گیلان، ایران،

پارکهای علم و فناوری ایران به عنوان مراکزی که به دنبال ترویج نوآوری در یک جامعه ملی و محلی هستند، نیازمند ساختاری متناسب با رسالت، اهداف و وظایف و فعالیت های محوری خود می باشند. از سوی دیگر با آغاز بحران انرژی در جهان در دهههفتاد، عصر پایداری آغاز شد . از آن زمان به بعد، مفاهیم اعم از انرژی، محیط و اکولوژی به عنوان پارامترهای کلیدی طراحی و معماری شناخته شدند و از آن به بعد، این نگرش در توسعه پایدار در ابعاد تک بنا و شهر مدنظر قرار گرفت. در بحث توسعه پایدار و به تبع آن معماری پایدار اینکه هر ساختمان باید با بستر و محیط طبیعی پیرامون خود تعامل داشته باشد به امری بدیهی مبدلشده است. از طرفی با پیشرفت علم و فناوری در کشور توجه زیادی به بحث پارک ها و مراکز رشد علم و فناوری معطوف شده و از جمله در برنامه پنجم توسعه کشور بر ایجاد و توسعه این مراکز تاکید شده است. پرسش های اصلی در این مقاله عبارت از امکان سنجی طراحی پارک فناوری در شهرهای کوچک، روش شناسی مناسب روند طراحی در چنین پروژه هایی و میزان پذیرش وتاثیرگذاری معماری سبز و پایداری انرژی در جامعه کنونی ایران می باشد. در این مقاله از روش مطالعات اسنادی و کتابخانه ای استفاده گردیده و با مقایسه های تطبیقی روشی منطقی جهت رسیدن به جواب اتخاذ شده است. نتایج حاصل از مطالعه، نشانگر امکان طراحی و ساخت چنین مراکزی در شهرهای کوچک همانند مراغه بر اساس استفاده از مفاهیم معماری سبز و پایداری انرژی است.

پارک علم و فناوری، معماری پایدار، پایداری انرژی، طراحی، مراکز رشد