نشانه های معماری و شهری گذشته به مثابه طرحمایه معماری:گامی به سوی توسعه ی پایدار نمونه موردی شهر نجف آباد

توسعه ی پایدار در عرصه ی معماری و شهرسازی در دهه ی اخیر مورد توجه بسیار قرار گرفته است. در کشوری مثل ایران که دارای سابقه ی تاریخی و شهرهایی غنی از بافت های طبیعی و کالبدی سنتی است، این نحوه توسعه اهمیتی دوچندان می یابد.موضوع مقاله ی حاضر معرفی نمونه ای است از تلاشی متفاوت در جهت نیل به توسعه ی پایدار، در مقیاس طراحی یک بنای معماری )خانه ای در شهر نجف آباد اصفهان(. روش تحقیق کیفی و به شیوه استدلال منطقی، با تکیه بر ترکیبی از مطالعات کتابخانه ای و مطالعات میدانی است. نتایج مقاله نشان می دهد معماران می توانند در طول فرایند طراحی خود، در مرحله یانتخاب طرحمایه، چنان به نشانه های تاریخی و طبیعی موجود در بستر پروژه به عنوان منبع الهام توجه کنند که طرح نهایی آنان هم پاسخگوی نیازهای معمارانه ی امروز باشد و هم به گونه ای نمادین به حفظ ارزش های گذشته و توسعه پایدار کمک کند. نتایج مقاله بر اساس معرفی تصمیمات طراحانه، نشان می دهد توجه به نشانه ها و مظاهر دیرینه ی طبیعی و کالبدی یک شهر و الهام گرفتن از آن در مقیاسی خرد، یکی از راه های حفظ و تداوم سیمای بصری و طبیعی معماری و شهر است. این اقدامات، هر چند کوچک، با پیام آوری و از طریق فرهنگ سازی، مردم و مسوولان را به اعتنا کردن به مظاهر طبیعی و کالبدی ارزشمند باقیمانده از گذشته دعوت می کند و به توسعه ای پایدار در طول فعالیت های معماری منجر می گردد

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، نجف آباد ، نشانه های شهری ، طرحمایه ، طراحی خانه ، معماری