جایگاه حفاظت از بناهای تاریخی در ارتقا پایداری اجتماعی شهر گرگان

شهرها و روستاها در قرن گذشته به شکل واضحی از بافتهای کارا به بافتهای حومهای بی حد و مرز گسترده درآمدهاند. این فرایند پایداری فضاهای شهری را از بین بردهاست. رشد بیشتر شهرهای سنتی و ساختمانها از روی نیاز ونشات گرفته از وجود منابع بوده است. پایداری شهرها از داشتن تعامل با طبیعت ناشی شده بودند. بدین دلیل آنها در برابر آزمایش زمان تاب آورده و به بسیاری نیازهای عملکردی پاسخگو بودهاند. در طول قرن گذشته این ارزشها کاهش یافت و این امر در نتیجه ی تجارب ساختمانی مدرن بود که محدودیتهای شرایط انسانی را نادیده گرفت و شروع به استفاده مفرط از تکنولوژی برای حل مشکلات کرد. استاندارد شدن و معرفی مصالح ارزان و منابع انرژی باعث شد که تجربیات شهرهای قدیمی به حاشیه رود. توسعهی پایدار نه تنها ایدهی جدیدی نیست بلکه بیشتر فرهنگها در طولتاریخ بشر به هماهنگی و تعادل بین محیط، جامعه و اقتصاد پی بردهاند. لیکن توسعهی پایدار بر افزایش کیفیت زندگی همه ی شهروندان بدون افزایش استفاده از منابع تاکید دارد.گرگان به عنوان شهری باقدمت از این قاعده مستثنینبودهاست. استفاده از راهکارهای به کار رفته در بافت تاریخی آن می تواند به توسعه ی پایدار شهر گرگان کمک کند. بنابراین بررسی بافت تاریخی آن از اولویتهای برنامه توسعه شهر باید باشد تا به عنوان فیلتری برای مدنیزاسیون به کار گرفته شود تا به شهری پایدار به خصوص از جنبه اجتماعی دست پیدا کنیم. تالار فخرالدین اسعد گرگانی به عنوان نمونه موردی در این پژوهش بررسی شده است.

کلیدواژه ها:

حفاظت ، پایداری اجتماعی ، گرگان ، تالار فخرالدین اسعد گرگانی