سهیلا احمدی - کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه علوم و تحقیقات استان البرز
محمدرضا بمانیان - دکتری معماری، استاد دانشکده معماری دانشگاه تربیت مدرس،

خانه ، نیاز اصلی انسان برای سکنی گزیدن ، مکانی دارای هویت است . هویتی که بعد از ساختن با اتفاقات درون آن ساخته می شود. فضاهایی که نیازهای روزمره را برطرف می سازد و فضاهایی که باعث ایجاد تعاملات اجتماعی بیشتر می شود. اهدافی چونپایداری اجتماعی، هویت ملی، تعاملات اجتماعی و به گفته الکساندر در راستای رسیدن به کیفیت بی نام به واسطه استفاده از کهن الگوهای ایرانی جهت ارتباط فرهنگی بهتر مردمی از رویکردهای طراحی مجموعه مسکونی است. ایران در طول تاریخ اسلام همواره یکی از مراکز اصلی هنر اسلامی بوده و معماری ایرانی از جمله غنی ترین زمینه های تجلی آن. معماری ایرانی دوراناسلامی کوشیده است تمامی وجوه و ویژگی های خود را برای نیل به وحدت تلفیق کند . ایرانیان همان طور که در برخی هویت و ارزش ها، دچار بحران شده اند، در سبک زندگی نیز دچار تشتت بسیار در نگرش ها، آداب و رسوم، و سنن اجتماعی، باورها و حتی باورهای دینی خود گشته و سبک زندگی اسلامی ایرانی دچار تضادها و تناقض های بسیار شده است، به نحوی که از جامعه ما یکجامعه شبه مدرن ساخته است که نه می توان آن را سنتی و اسلامی نامید و نه می توان بر آن نام مدرن نهاد. لازمه رسیدن به شهر اسلامی، رعایت صحیح تمام شرایطی است که اسلام برای زندگی مومنانه توام با رفاه و آسایش مردم در نظر گرفته است . در پژوهش حاضر ضمن اشاره به ویژگیهای ساخت کالبدی شهرهای اسلامی ایرانی، سعی شده است معیارها و شاخص های الگوی -شهراسلامی بیان شود. در ابتدا به شناخت تعاملات اجتماعی پرداخته شده و در انتها عواملی که باعث ایجاد روابط اجتماعی در حین احترام به ویژگی های فردی مسکن ایرانی، مورد بررسی قرار گرفته است. این نوشتار از نوع توصیفی تحلیلی است و جهت - گردآوری اطلاعات از منابع اسنادی کتابخانه ای بهره برده شده است.

تعاملات اجتماعی، مجتمع مسکونی اجتماعی، ارزشهای بومی و هویتی شهراسلامی ایرانی، فرهنگ