امیر رائین خواه - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی و مدیریت ساخت دانشکده عمران، پردیس دانشکدههای فنی دانشگاه تهران
عبدالله حسینی - عضو هیئت علمی دانشکده عمران، پردیس دانشکدههای فنی دانشگاه تهران

نیاز مسکن در کشور نشات گرفته از چهار عامل اصلی کمبود فعلی مسکن، بازسازی بافتهای فرسوده، نرخ تشکیل خانواده جمیت جوان و میزان رشد جمعیت کل کشور میباشد. با توجه به آمار موجود، تقاضای مسکن در سالهای اخیرافزایش چشمگیری داشته است ولی متاسفانه روشهای قدیمی و رایج تولید مسکن توان پاسخگویی به این تقاضای را ندارد. یکی از مهمترین راهکارهای عملی برون رفت از این شرایط حرکت به سمت صنعتیسازی ساختمان میباشد. اصطلاح صنعتیسازی ساختمان از جمله عباراتی است که در میان کارشناسان ساخت و ساز تعریف واحد و دقیقی ندارد. علت این امر را میتوان در تفاوت شرایط صنعتی کشورهای مختلف و همچنین در تغییراتی که طی گذشت زمان در تعریف این اصطلاح بوجود آمده درنظر گرفت. در این تحقیق پس از انجام مروری بر ادبیات موضوع و استخراج مفاهیممشترک در تعاریف ارائه شده برای صنعتیسازی ساختمان، مشخص شد صنعتیسازی لزوما به معنای به کارگیری ماشین آلات و تولید کارخانهای نبوده و در حقیقت به معنای یک تغییر در نوع نگرش و عمل میباشد که هدف آن کاهش زمانتولید و افزایش کیفیت و ارزش کسب شده و کاهش هدررفت مصالح میباشد. به عبارت دیگر استفاده از ماشین آلات و تکنولوژیهای نوین، نتایج صنعتیسازی ساختمان هستند و نه تعریف آن. صنعتیسازی ساختمان طی فرآیندی پویا و تدریجی به تغییر روشهای اجرایی میانجامد و در نتیجه صرف استفاده از تکنولوژیهای جدید معمولا با شکست مواجه خواهد شد. در این تحقیق همچنین منافع بالقوه حاصل از صنعتیسازی ساختمان با توجه به مطالعات موردی صورت گرفته در کشورهای مختلف مورد بررسی قرار گرفته است

صنعتیسازی ساختمان، پیشساختگی، مدولار سازی، تولید انبوه، هزینه کیفیت