بررسی جلوه های پایداری در شعر عارف قزوینی و نزار قبانی

شعر پایداری شعری است که به ستایش حرکت های جمعی مردم برای رسیدن به ارمان هایی که حکومت مانع تحقق آنها شده است می پردازد. در میان پارسیگویان و عرب زبانان شاعران بنامی در حوزه ادبیات پایداری شعر سروده اند که از آن جمله می توان به عارف قزوینی (1822-1937م) از ایران و نزار قبانی (1923-1378 م) از سوریه اشاره کرد. درون مایه شعر این دو شاعر سرشار از مفاهیم پایداری است که به عنوان میراثی ارزشمند در عرصه شعر مقاومت سرزمین مشرق شناخته می شود. پژوهش حاضر برآن است تا با روش توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی، درون مایه های پایداری دوشاعر را بررسی کند و شباهت ها و تفاوت های آن را استخراج نماید و عوامل ظهور مضامین پایداری در شعر هر دو شاعر تبیین شو. یافته های پژوهش حاکی از آن است که عوامل سیاسی و اجتماعی و تاریخی از جمله مهمترین انگیزه های دوشاعر در بیان مضامین پایداری است، علاوه بر این درون مایه های پایداری مشترک در شعر هر دو عبارتند از: وطن خواهی، دعوت به مبارزه، ستایش قهرمانان ملی و مخالفت با سران حکومتی است.

کلیدواژه ها:

ادبیات پایداری ، عارف قزوینی ، نزار قبانی ، آزادی خواهی ، ظلم ستیزی