عبدالباسط عرب یوسف آبادی - استادیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه زابل- نویسنده مسئول
فائزه عرب یوسف آبادی - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه زابل
لیلا شهریاری - استادیار زبان و ادبیات عربی دانشگاه زابل

متون کهن، به ویزه متون دینی همواره سرچشمه اقتباس برای متون ادبی بوده است. این موضوع در شعر قدیم فارسی و عربی گسترش بیشتری یافته و در این میان قرآ« کریم نقشی بی بدیل ایفا نموده است. به طوری که هرکدام از شاعران و ادبیان فارسی و عربی به فراخور حال خویش، آثار خود را به آن آراسته اند. سنایی (1080-1131م) و ابوالعتاهیه (748-826) دو شاعر فارسی و عربی هستند که در شعر آنها نمونه های فراوانی از مضامین دینی و اعتقادی به چشم می خورد، به طوری که در خلال آثارشان به تبیین افکار، اندیشه ها، عقاید و دیدگاه های خود پیرامون جهان هستی، مرگ، مبداً، معاد، آخرت و .. پرداختند و برای بیان این مفاهیم از شیوه هایی مانند نقل اشاری، اخذ مفهوم بدون تغییر، دگرگون ساختن معنا و ساختار آیه بهره برده اند. پژوهش حاضر با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی و با استناد به مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی در تلاش است تا بازتاب باورهای دینی در شعر این و شاعر برجسته را مورد خوانش قرار دهد. نتایج به دست آمده گویای آن است کهدر شعر هر دو شاعر مضامین توحید، عمل صالح، پرهیزگاری، پرهیز از گناه، شکر گزاری، مکافات عمل، یاد مرگ و قیامت از بسامد بالایی برخوردار است.

شعر دینی، ادبیات تطبیقی، سنایی، ابوالعتاهیه