اسماعیل نادری - عضو هیات علمی گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه پیام نور
آرزو پاتیمار - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات عربی دانشگاه پیام نور بندرترکمن

طبیعت از ابتدا تا امروز همواره یکی از خاستگاه ها و سرچشمه های هنر بوده و توانسته خود را در شعرکه همیشه از عالم خارج و طبیعت مایه می گرفته است، بیش تر نمایان کند. شاعران به مدد این عنصرمؤثر توانسته اند مشهودات خود را چنان که خود دریافته و در خاطر پرورانده اند، بیان نموده و خوانندگانآثار خود را در احساسات و تأثیراتی که داشته اند، با خویشتن شریک و همدل گردانند. در ادب فارسی وعربی، با توجه به مشترکات فرهنگی، مذهبی، اجتماعی و داشتن مرز جغرافیایی طولانی با یکدیگر،مضامین مشترک فراوانی را می توان یافت که تحت تأثیر یکدیگر به آن پرداخته اند، و در هریک از آنانواع، با توجه به عوامل و علت های فراوان، تأثیرگذاری یک زبان بر زبان دیگر می چربد. در این میان،اشعاری که در وصف طبیعت سروده شده اند، در دو زبان فارسی و عربی قدمتی به درازای زمان این دوادبیات دارد. باید گفت ابن رومی و منوچهری دو شاعر بزرگ ادبیات عربی و پارسی در زمینه طبیعتسرایی هستند و هر یک در شعر و ادبیات خود همتا نداشتند. منوچهری تحت تأثیر تصویرسازی هایشاعران عربی و بهویژه شاعران عصر عباسی و از جمله ابن رومی بوده است و بسیاری از تصاویر شعری وصورت های خیالی وی در طبیعت پردازی با این شاعر شباهت دارد. در این مقاله نگارنده با روشیتوصیفی- تحلیلی جلوههای مشترک این دو شاعر در وصف طبیعت را مورد بررسی قرار داده است.

منوچهری دامغانی، ابن رومی، وصف طبیعت