بررسی اهمیت نسبی فرم های مختلف رویشی در مراتع با چرای دایم (چکنه) و فصلی (تابستانه) در مراتع شواز استان یزد

تشخیص روند میزان تغییرات پوشش گیاهی مرتعی و تحلیل چگونگی تغییرات آن، لازمه مدیریت مراتع به خصوص در مناطق خشک و نیمه خشک با توجه به حساسیت بالای این اکوسیستم ها است، در این مطالعه اثر طول زمان چرا در مراتع استپی تابستان ه و چکنه (دائم) شواز استان یزد مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور نمونه برداری به روش تصادفی سیستماتیک با تعداد 30 پلات دو متر مربعی در امتداد 10 ترانسکت در دو سایت مراتع چکنه و تابستانه انجام شد. در داخل هر پلات فهرست گونه های موجود،درصد تاج پوشش ، تولید و تعداد پایه های گیاهی اندازه گیری گردید. اهمیت نسبی فرم های رویشی موجود در این مرتع تعیین شده و فاکتورهای مختلف در دو منطقه با استفاده از آزمون t مستقل در نرم افزار SPSS16 مقایسه گردیدند. نتایج نشان می دهد که در صد پوشش گیاهی در مرتع با چرای دام ( چکنه ) کاهش یافته که به علت کاهش مقاومت گیاهان در برابر چرا، ناشی از نداشتن فرصت کافی در جهت جبران ذخایر غذایی خود، بوده است. و بالاترین اهمیت نسبی را بوته ها در این مراتع به خود اختصاص داده اند. اهمیت نسبی بوته ها در مرتع با چرای دائم (چکنه) کاهش معنی داری را نسبت مرتع تابستانه دارد اما اهمیت نس بی فرب ها و گندمیان تفاوت معنی داری در دو منطقه نشان می دهد. بنابراین با توجه به کاهش پوشش گیاهی و بوته های چند ساله می توان نتیجه گرفت که چرا یک مرتع می تواند اثرات نامطلوب زیست محیطی به اکوسیستم های مناطق استپی تحمیل کند. و جا دارد مدیریت صحیح در ورود و خروج دام در دستور کار برنامه ریزان مرتع قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

فرم رویشی ، اهمیت نسبی ، چرای تابستانه ، چرای چکنه