جایگاه ادبی واجتماعی ورزش در ادب پارسی

واژه ورزش ومصدراصلی ورزیدن و دامنه وسیع برساخته ها و ترکیبات متنوع صرفی و معنایی آن به علت بسامد و تکرار فراوان درادب پارسی چه ازنظر ادبی و چه ازنظر اجتماعی ازجایگاه واهمیت خاصی برخوردار است که پرداختن بدان اهمیت وتوجه ادبیات پارسی به مقوله ورزش را نمایان می کند ورزش شاید ازنظر معنایی کاربرد وسیع لغوی دیروز را ازدست داده باشدو امروزه درجایگاه خاص تخصصی آن هم با یک سری معانی جدید و محدودتر نسبت به گذشته و صرفا درمعنای اختصاصی: اجرای مرتب تمرینهای بدنی به منظور تکمیل قوای جسمی و روحی و یا تمرین ومشق و انجام هرکار مداوم برای هنرمند و کامل شدن یا ریاضت و حرکات و اعمال مخصوص روزانه برای قوت اعمال بدنی و ... درادب پارسی و جامعه به کاربرود اما ماهیت اصلی خود را ازطیف بسیاروسیع معانی ادبیات دیروز که به نوعی زیربنای تعابیر امروزی است ازدست نداده است اگرامروزه رشته های مختلف و متنوع ورزشی با تعاریف خاص خود به عنوان فعالیتی درکنار دیگر فعالیت های اجتماعی بشر ازجایگاه ویژه ای برخوردار است اما دراجتماع دیروزی گذشته ازآ« که اثری ازاین رشته های متنوع ورزشی امروزی نیست باوجود محدودیت رشته های ورزشی دیگر این رشته ها درکنار فعالیت اجتماعی بشر قرار نمی گیرد و خود جزوی ازفعالیت اجتماعی و اصلا خود زندگی و حیات است

کلیدواژه ها:

ورزش ، اجتماع ، ادبیات