فرنوش غفاری - دانشجو شهرسازی،موسسه غیرانتفاعی خاوران
مهسا آذرخشی - دانشجو شهرسازی،موسسه غیرانتفاعی خاوران

معابر شهری از عناصر اصلی در فضاهای شهری گذشته به شمار میرفتند که از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده اند. اما به دنبال انقلاب صنعتی و سلطه اتومبیل در شهرها موضوع عابر پیاده به فراموشی سپرده شد. در سالهای اخیر با توجه به رشد سریع و روزافزون وسعت شهرها و حومه آنها استفاده از اتومبیل بر زندگی شهرنشینی سایه افکنده و فضای شهر را دستخوش تغییر نموده است. به طوری که امکان تردد آسان و ایمن پیاده را از کودکان، سالمندان و افرادی که فاقد وسیله نقلیه شخصی بوده سلب نموده است. با توجه به مشکلات پیچیده افراد وجود و تحقق مسیر که بیشترین سطح تعاملات اجتماعی را در مجموعه فضاهای شهری دارا است، لازم دانسته تا به هدف این پژوهش که رسیدن به اهکارهایی اجرایی برای افزایش کیفیت زندگی و کیفیت فضاهای عمومی شهری با اولویت به حرکت عابر پیاده و افزایش حضور افراد در فضاهای شهری و فضای مناسب زندگی با کیفیت بالا جهت افزایش پیاده مداری برسد. در نهایت راهکارها و پیشنهاداتی برای تأمین نیازهای پیاده به منظور بالا بردن کیفیت زندگی و ترویج پیاده گرایی مطرح گردیده است.

فضای شهری،پیاده،پیاده مداری،کیفیت زندگی،خیابان احمدآباد