بررسی نقش حکومت های محلی بر کیفیت تعاملات فضایی و همدلی ساکنان شهری مطالعه موردی: شهر تبریز

فضای جغرافیایی از یک سو ترصه فرمانروایی و اعمال اراده سیاسی حکومت و تجلی گاه آرمان ها و ارزش های ایدئولوژیک آن می باشد و از سویی دیگر حکومت مسئولیت اداره، تنظیم گیری خود را شکل می دهد. امروزه کیفیت زندگی شهری و ارتقاء آن به هدف اصلی بسیاری از سیاست ها، برنامه ها و اقدامات مدیران شهری تبدیل شده و به عنوان شاخصی برای ارزیابی و نظارت بر عملکرد تصمیم گیران و مدیران مورد استفاده قرار می گیرد. وجود مشکلاتی مانند ضعف منابع درآمدی، کمبود وسایل حمل و نقل عمومی، سنگینی ترافیک و تراکم خودروها و اتلاف وقت شهرنشینان در ترددهای شهری، کمبود فرصت ها و موقعیت های شغلی مناسب، کمبود مراکز درمانی، گرانی و کمبود مسکن مناسب، مشکلات و آسیب های ناشی از نابرابری های اجتماعی، تغذیه نامناسب، آلودگی آب، آلودگی هوا، آلودگی محیط، کمبود فضای سبز، کمبود امکانات فرهنگی، ورزشی و فراغتی، جرائم، ناامنی و آسیب های اجتماعی و ... زندگی شهری را با چالش های جدی مواجه ساخته است و بر لزوم توجه به کیفیت زندگی شهری بیش از پیش افزوده است. در این مقاله ابتدا مختصات و ابعاد حکمروایی خوب شهری و کیفیت زندگی شهری بررسی تبیین می شود و سپس وضعیت کیفیت زندگی شهری در شهر تبریز از طریق فراتحلیل تحقیقات انجام شده و شاخص های بین المللی مورد تحلیل قرار می گیرد. در انتها با بیان نقش و تأثیر حکمروایی خوب شهری برای تحقق توسعه پایدار شهری، پیامدها و آثار آن بر ارتقاء کیفیت زندگی شهری و کاهش جرائم تبیین می شود.

کلیدواژه ها:

مدیریت سیاسی فضا ، حکمروایی خوب شهری ، کیفیت زندگی ، توسعه پایدار ، تبریز