تحلیل و ارزیابی شرایط آسایش انسانی در شهرستان سقز با استفاده از شاخص های زیست اقلیمی

بررسی و ارزیابی شرایط زیست اقلیمی انسانی، ابزار مناسبی برای برنامه ریزی های محیطی در یک منطقه به ویژه فعالیت های توسعه ای و عمرانی در زمینه های مختلف از جمله شهرسازی و معماری، گردشگری، بهداشت و سلامت به شمار می آید. آسایش انسان در محیط طبیعی ارتباط مستقیمی با شرایط اقلیمی در یک منطقه دارد. در این پژوهش، شرایط آسایش زیست اقلیمی انسانی شهرستان سقز با استفاده از داده های اقلیمی 26 ساله (2010-1985) ایستگاه سینوپتیک سقز و با بهره گیری از شاخص های زیست اقلیمی ماهانی، ترجونگ، بیکر، فشار عصبی، سوزباد و دمای مؤثر در ماه های مختلف سال جهت تعیین ماه های مطلوب از نظر آسایش فیزیولوژی انسان مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصله نشان می دهد که در طول سالف طیف وسیعی از شرایط بیوکلیمایی از گرم تا بسیار خنک و سرد در منطقه حاکم است و به ترتیب، ماه های می، ژوئن، سپتامبر و ا کتبر (خرداد، اردیبهشت، شهریور و مهر) از بیشترین فراوانی مطلوبیت آسایش اقلیمی در میان شاخص های مختلف زیست اقلیمی برخوردارند. بنابراین فعالیت های توسعه ای متأثر از شرایط اقلیمی می تواند به ترتیب اولویت های ذکر شده در این ماه ها برنامه ریزی و اجرا گردند. از نتایج حاصل از این بررسی می توان در زمینه های مختلف عمران و توسعه ی شهری، گردشگری، معماری همساز با اقلیم، بهداشت و سلامت انسانی، پزشکی و مسائل مربوط به مکانیابی بهینه ی احداث واحدهای بیمارستانی، آسایشگاهی و تفرجگاهی استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

آسایش انسانی ، ارزیابی ، زیست اقلیم ، سقز