امیرحسین عمادی - کارشناسی ارشد شهرسازی (برنامه ریزی شهری) و دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی خاک و پی دانشگاه هرمزگان

در دهه های اخیر، پیچیدگی زندگی شهری و چالش های گوناگون اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیست محیطی از مهمترین مشکلات ودغدغه های مدیران شهری محسوب شده است. ناکارآمدی الگوهای پیشین در تناسب با نیازها، شرایط و مشکلات جوامع امروزی منجر بهتغییرات تدریجی در ساز و کار مدیریت شهرها شده که تغییر دیدگاه از الگوی دولتی و بوروکراتیک به سمت الگوی خصوصی و مشارکتیرا می توان اصلی ترین این تحولات دانست. در نتیجه این امر، ائتلاف میان دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی در سطوح مدیریت شهریصورت گرفت. امروزه متاخرترین الگوی مدیریت شهری، پارادایم حکمروایی شهری است که در تقابل با الگوی حکومت شهری قرار دارد.مقاله توصیفی- تحلیلی پیش رو با استفاده از منابع اسنادی و کتابخانه ای، پس از بیان مفاهیم و اصول مرتبط با مدیریت شهری به طورعام، به بررسی روند تحولات مدیریت شهری در دهه های اخیر پرداخته است. در این مسیر ضمن تدقیق ساز و کار هر رویکرد، می توانمقایسه ای بین ویژگی های مثبت و منفی هر رویکرد را صورت داد. نتایج گویای آن است که الگوی حکمروایی خوب شهری با تاکید براصولی چون پاسخگویی، مشارکت مردمی، شفافیت و قانونمندی، جایگزین مناسب مدیریت سنتی شهری در مواجهه با چالش های اساسیشهرهای امروزی است. همچنین باید توجه داشت که این تغییر پارادایم از الگوی اداره و حکومت بر شهر به رویکرد حکمروایی خوبشهری صرفا یک پیشنهاد نبوده بلکه ضرورتی در مسیر پایدار سازی مدیریت شهرهای امروزی است.

مدیریت شهری، حکومت، اداره شهر، حکمروایی، حکمروایی خوب شهری