ترکیب معماری اکولوژیکی و فناوری های نو در کاهش مصرف انرژی در مناطق کوهستانی (نمونه مورد مطالعه کلان شهر تبریز)

بعد از بیان مخاطرات تخریب محیط زیست و گرم شدن کره زمین و به خطر افتادن نیازهای نسل آینده توسطحافظان محیط زیست و تشکیل سازمانها و نهادهای حافظ طبیعت، اصطلاح «توسعه پایدار» به عنوان شعار قرن بیست و یکم مطرح گردید. دانش های مختلفی از جمله علم معماری به حمایت از این شعار برخواسته و درصددهمراهی با اصول و اهداف آن می باشد. معماری بومی که برگرفت از فرهنگ، اقلیم، معیشت و اقتصاد ساکنانمیباشد، در هر منطقه دارای شیوه ی اجرای، فرم و مصالح مختص به خود بوده، که براساس دانش و تجربهچندین صدساله ساکنان آن ناحیه شکل گرفته است. طراحی ها، جهت گیری فرم و کلیه عناصر شکل دهنده بهاین معماری بر اساس اقلیم منطقه و شناسایی عوامل مفید و غیرمفید اقلیمی توسط بومیان در جهت بهره گیریاز انرژی های رایگان و تجدیدپذیر برای خلق شرایط آسایش ساکنان به وجود آمده است . در این پژوهشنگارندگان درصددند تا با الگوبرداری از عناصر شاخص معماری بومی اقلیم سرد و کوهستانی کلان شهر تبریز وتلفیق آن با فناوری های جدید به بیان ایده ها و پیشنهاداتی در جهت کاهش استفاده از سوختهای فسیلی و بهتبع آن کاهش مصرف انرژی بپردازند.به این منظور بر اساس مطالعات کتابخانه ای و به روش تجزیه و تحلیلعناصر معماری بومی منطقه مورد پژوهش را شناسایی و ضمن ارائه تعاریفی از فناوری های جدید، آنها را معرفینموده و در جهت بهینه سازی مصرف انرژی با شاخص کردن عناصری از معماری بومی مانند جهت گیری، فرمبنا، بهره گیری از عناصر اقلیمی و ... پیشنهاد استفاده از دیوارههای دوجداره به جای دیوارهای قطور، استفاده ازپنجره های دوجداره به جای پنجره های معمول، و دیگر عناصری که در مقاله گنجانده شده، نموده اند تا ضمنسبک سازی بنا مصرف انرژی را کنترل یا کاهش دهند.

کلیدواژه ها:

معماری اکولوژیکی ، فناوری جدید ، اقلیم سرد و کوهستانی ، مصرف انرژی