نگرشی بر مفهوم روانشناسی فرافکنی در مثنوی مولانا

فرافکنی یکی از مکانیسم های روان شناسی است که از طریق آن می توان به ضمیر و درون هر کس پی برد و شناخت نسبی از شخصیت وی به دست آورد . در بین سخنوران و اندیشمندان بزرگ ایران زمین کمتر کسی را می توان یافت که همانند مولانا جلال الدین محمد بلخی به جنبه های روان شناختی رفتار انسان توجه کرده باشد تا إآن جا که د رجای جای آثار منظوم و منثور او بویژه در مثنوی معنوی تحلیل های روان شناسی و حتی برخی ازمسائل و مفاهیم نوین این دانش نظیر «خود فریبی » «توجیه> ، فرافکنی و به کرات مشاهده می شود . مثنوی معنی منبع عظیم وان شناسی است که ویژگی هی شخیتی ، علایق ، نگرش و انگیزه های آفرینش اثر را همراه با عومل آن منعکس می نماید در این مقاله انعکاس یکی از مفاهیم جدید روان شناسی یعنی، «فرافکنی» در آثار مولانا، بخصوص در تمثیل های نمادین او ، رد یابی شده و با استناد به شواهد مع=تعدد ، مدلل گردیده است و ضمن مشخص کردن مفهوم فرافکنی ،منبع و سرچشمه فرافکنی و علل بروز آن در مثنوی ذکر شد ه است .

کلیدواژه ها:

فرافکنی ، توجیه ، روان شناسی شخیت ، مثنوی ، مولوی