حسین الوسی سوادکوهی - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری دانشگاه علم و صنعت ایران

توسعه پایدار، مفهوم جدیدی است که پس از انقلاب صنعتی و معضلات ایجاد شده در رابطه با صنعتی شدن شهرها و توسعهتکنولوژیک شهرها، و از طریق پیوند بین ابعاد مختلف توسعه )اقتصادی، بوم شناختی، سیاسی و اجتماعی فرهنگی ( و توجهخاص به ملاحظات اکولوژیکی، شکل گرفته است .توسعه پایدار دارای رویکردی جامع، طبیعت گرا و انسان مدار و در بردارنده مفاهیم ارزشمندی در زمینه حفظ، ارتقا و بهبود سلامت انسانها و نظامهای اکولوژیکی در بلندمدت و تأمین نیازهای بشری، بدون از بین بردن توانایی نسل آینده است و رسیدن به پویایی اقتصادی، محیط زیست قابل زندگی و برابری اجتماعی از ابعادمهم آن به شمار میآید .این نوع توسعه در واقع روشی است که با رفاه مردم در مناطق شهری رابطه ای مستقیم دارد از این رو تمامی ابعاد و جوانب زندگی شهرنشینی از نظر اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، کالبدی و ... را در بر میگیرد و از آنجایکه همهاین ابعاد به طور طبیعی به یکدیگر وابسته میباشند و بر یکدیگر تاثیر می گذارند، ابتدا نیازمند شناخت و سپس اتخاذ چارچوبهای دقیق برنامه ریزی شده و طراحی شده ای است که بعه معدد آن همعاهنگی و تعادل،بعاتترین سعط پایعداری در شهرها و مناطق شهری حاصل شود .روند پژوهش این نوشتار ازطرح تعاریف آغاز و به ابعاد پایداری، مفهوم توسعه پایدار، اصول اساسی برنامه ریزی توسعه پایدار شهری و چگونگی دستیابی به آن پرداخته شده است

شهر، توسعه، توسعه پایدار، ابعاد پایداری، توسعه پایدار شهری