سید جعفر حجازی - عضو هیئت علمی گروه عمران، دانشگاه شهید چمران اهواز
سیروس رادکیا - استاد گروه عمران، دانشگاه شهید چمران اهواز
نسیم وحیدپور - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه شهید چمران اهواز

تقاطعهای غیرهمسطح سهم به سزایی در افزایش مطلوبیت پارامترهای ترافیکی شبکه حمل و نقل شهری دارند و به جهت کاهش تداخلات ترافیکی، در تمامی مسیرها بهخصوص در معابر شهری از مهمترین زیرساختهای حمل و نقل محسوب میشوند. از سوی دیگر هدف از طراحی تقاطعهای غیرهمسطح کاهش تعداد برخوردهای ممکن بین وسایلنقلیه با یکدیگر و همچنین عابرین پیاده با آنهاست، به نحوی که بیشترین ایمنی، سهولت در حرکت و کمترین تأخیر برای وسایل نقلیه فراهم گردد . در نتیجه در سالهای اخیر تبدیل تقاطعهای همسطح به غیرهمسطح به عنوان یک راه حل امید بخش در مدیریت مؤثر تقاطعها با توجه به زیرساختهای موجود، مورد توجه قرارگرفته است که کاربرد این تبدیل، منافع بالقوهای مانند افزایش ایمنی، بهبود زمانهای سفر، کاهش آلایندهای زیستمحیطی، ذخیرهی سرمایه در بلند مدت و کاهش مصرف سوخت را فراهم میکند. پس از اینکه شرایط لازم برای ساخت تقاطع غیرهمسطح احراز شد و توجیه اقتصادی پیدا کرد، برای ساخت آن بایستی از بین انواع آن که شامل زیرگذر و روگذر میباشد، یکی را انتخاب نمود.پارامترهای گوناگونی جهت انتخاب نوع تقاطع غیرهمسطح وجود دارد که در این مقاله، عوامل هزینه ساخت، هزینه نگهداری، زمان اجرا، ایمنی، توسعه آتی طرح، سطح کیفیت ترافیک، سهولت دسترسی به کاربریهای مجاور، آلودگی هوا، زیبایی شهر مورد بررسی قرار گرفته و سپس این عوامل با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی ( AHP ) تجزیه و تحلیلشده و اولویتبندی میگردند و در نهایت با تعیین میزان اهمیت هر پارامتر، میتوان گزینههای زیرگذر و روگذر را ارزیابی نموده و مناسبترین گزینه را به عنوان طرح نهایی تعیین نمود

تقاطع غیرهمسطح، زیرگذر، روگذر، اولویتبندی، تحلیل سلسله مراتبیAHP