شهروز رحمانی - دانش آموخته کارشناسی ارشد شهرسازی و برنامه ریزی منطقه ای دانشگاه گیلان، پردیس بین الملل
نورالدین عظیمی - استادیار و عضو هیات علمی دانشگاه گیلان

منطقه کلانشهری جدیدترین پدیده و شکل فضایی اسکان بشر است. این پدیده حاصل فرایندهای متمرکز کننده ثروت، قدرت، جمعیت و فعالیت های انسانی در شهر مرکزی و سپس بازتوزیع این تمرکز در محدوده فضایی کالبدی پیرامون آن منطقه کلانشهری است. شکل گیری عملی مناطق کلانشهری در ایران و پیش از همه در تهران و به تبع آن ظهور مشکلات کلانشهری، باعث مطرح شدن جدی چگونگی اداره این منطقه در سالهای اخیر شده است. اگرچه تاکنون چارچوب نهادی ویژه ای برای اداره این مناطق شکل نگرفته است، اما می توان گفت دیدگاهها و روشهای غالب در این حوزه را می توان در چارچوب الگوی حکومت شهری و کاملاً نامتناسب با رویکرد حکمروایی شهری ارزیابی کرد. این تحقیق از نظر روش توصیفی و از نظر شیوه اجرا، پیمایشی و نوع آن کاربردی است. بر اساس نتایج به دست آمده اصالح متغیرهای مربوط به عوامل مرتبط با توزیع قدرت در میان عناصر ذیربط تصمیمگیری و سیاستگذاری یعنی متغیرهای مؤثر بر نظام قدرت شهری و هرآنچه که منجر به تفرق سیاسی حکومتی و روابط غیرهمافزا در میان نهادهای ذیربط مدیریت شهری می – - شود، نسبت به دو عامل دیگر بر یکپارچگی فرایند سیاستگذاری در مدیریت شهری مؤثرتر است. ناهماهنگی اجرایی و اقدامات غیرهمافزای نهادهای ذیربط مدیریت شهری در محدوده تهران مشکلات بسیاری را به دنبال داشته است، اما مهمترین عامل عدم یکپارچگی سیاستگذاری در تهران، نظام روابط قدرت، میزان و منبع متفاوت قدرت این نهادها است و از آنجا که قدرت نهادهای رسمی بیشتر ناشی از انتصاب از طرف دولت است، از این رو پیشنهاد میشود با تقویت نظام مدیریت شهری تهران شامل شهرداری و شورای شهر، انتقال قدرت از دولت و مجموعه سازمانها و نهادهای آن به مدیریت شهری اتفاق بیافتد

توسعه شهری، سازمانیابی فضایی، کلانشهر تهران 1394