بررسی الگوهای طراحی موثر در جهت ارتقا کیفی زندگی جمعی در مجتمع های مسکونی

امروزه می توان، آپارتمان نشینی و زندگی در مجتمع های مسکونی را یکی از مهم ترین تحولات در فرایند اسکان بشر درشهرها دانست که به فرمی غالب و ضروری در نحوه زندگی و مسکن شهری معاصر تبدیل شده است. با گذشت زمان مجتمعهای مسکونی که زمانی قرار بود با قرارگیری در میان محیطی سبز، زیبا، کم تراکم، فضایی با کیفیت و بستری مطلوب برای تعاملات اجتماعی ساکنین ایجاد کنند، به تدریج به مجتمع هایی با تراکم بسیار بالا با کیفیتی نامطلوب تبدیل گردیدند. از اینرو بشر همواره به دنبال یافتن راهکارهایی برای کاهش اثرات منفی و مضر زندگی در ارتفاع، بر سلامت فردی و اجتماعیخویش بوده است. حیات جمعی را می توان فرصتی جهت کاهش این اثرات منفی و رها شدن از تنشهای زندگی روزمره افراد دانست که با گذران اوقات فراغت، تعاملات اجتماعی افراد و اقشار مختلف و بستری برای حضور و آزادی بیان ابراز آنها در فضا ایجاد می نماید. حیات جمعی در فضا در گرو ترویج و افزایش تعاملات اجتماعی، جذب افراد وگروههای مختلف، فراهم آوریامنیت اجتماعی ودر نتیجه ترغیب به افزایش تحمل گروههای مختلف در فضا، جامعه پذیری بیشتر و ایجاد فضائی فعال وسازنده است. اجتماع پذیری در فضا بر پایه نیاز انسان ها به حس تعلق اجتماعی و تعامل با یکدیگر قرار دارد و این امر در یکفضای اجتماعی حمایت کننده در کنار تأمین آسایش فیزیولوژیکی رعایت قلمرو و حس مالکیت و دریافت عدالت در فضا، میسر خواهد بود. در واقع با تأمین این عوامل می توان باری دیگر حیات جمعی را به مجتمع های مسکونی و زندگی آپارتمان نشینی امروزه بازگرداند. این گردآوری با روش کیفی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای بررسی شده است که در آن ابتدا به بیان و بررسی لزوم حس اجتماع و احیا زندگی جمعی در مجتمع های مسکونی پرداخته است و سپس عوامل موتر بر زندگی جمعی ساکنین بررسی نموده و در انتها الگو ها و راهکارهای موثر در این زمینه را ارئه کرده است.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، زندگی جمعی ، تعاملات اجتماعی ، اجتماع پذیری