آزیتا اسماعیل زاده عسلی - دانشجو کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد مشهد
خسرو صحاف - استادیار دانشکده معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد

کودک فرهنگ را از محیط پیرامون و انسان های محیطش می آموزد.از آنجایی که خانه دوم هر کودک مدرسه یا مهدکودک او محسوب می شود. بر نحوه شکل پذیری شخصیت کودک تاثیر بسزایی دارد. کودک با تجربیاتی که درطول زندگی از محیط دریافت می کند شکل می گیرد و کیفیت شکل گیری، تربیت، فرهنگ و آینده کودک به دست ما انسان هاست و از سویی نگاه ما همواره به برطرف کردن نیازهای بزرگسالان در خلق فضاها بوده و از همسویی درخلق فضاهای مشترک بین کودکان و بزرگسالان غافل بوده ایم. هدف از این نوشتار خلق فضاهای اجتماعی و دور نکردن کودکان از اجتماع می باشد که این امر با قرار گرفتن این کودکان در کنار نسلی بزرگتر و در میان اجتماع و طبقه متوسط شهر صورت می گیرد. از آنجایی که کامران دیبا در اثارش به خوبی میان مدرنیسم و سنت های ایرانی وهمچنین بنا و طبیعت پیوند برقرار میکند در این مقاله ابتدا با تکیه بر نظریات کامران دیبا به بررسی الگوهای معماری اجتماعی و انسان دوستانه می پردازیم و از سویی دیگر با در نظر گرفتن نیازهای روزمره کودکان امروز و نبود فضاهایهمسو با سالمند برای کودکان محیطی نه به دور از سنت ها و نه به دور از دنیای مدرن خلق کرده و در نهایت نتیجه گیری خواهد شد که کودک و سالمند با فضاسازی های مناسب می توانند به نیازهای خود و یکدیگر کمک نمایند

کودک، سالمند، کامران دیبا، تعاملات اجتماعی، فرهنگ