مجید عموزاد خلیلی - کارشناس ارشد مدیریت دولتی،مدرس مدعو دانشگاه پیام نور،ایران

دانش سرمایه ای است برای شناخت چگونگی کارکرد موثر،بازدهی بیشتر و منبع استراتژی برای سازمان.هسته اصلی مدیریت دانش،دانش است و امروز اگر از زوایای مختلف به دانش نگاه کنیم به عنوان یک سرمایه قلمداد می شود.مدیریت دانش یک مد علمی نیست؛بلکه فرایندی شامل خلق،کسب،دخیره سازی،انتشار و به اشتراک گذاری و به کارگیری دانش است.غرض از مدیریت دانش این است که در زمان درست اطلاعات درست را در دسترس افراد درست قرار دهیم. مقاله حاضر در ابتدا به تشریح مدیریت دانش و فرایند آن پرداخته و سپس ضرورت و اهمیت آن را در نظام آموزشی عالی کشور براساس نظریه نوناکا و تاکوچی مورد توجه قرار می دهد.هرچند در سالهای اخیر،مدیریت دانش از شهرت زیادی،به خصوص در بخش آموزش و تجارت،برخوردار گردیده است،اما هنوز در ارتباط با نظام آموزشی دانشگاه ها و به کارگیری آن،ابهاماتی وجود دارد.این مقاله به دنبال ارائه اثربخش ترین راهکارهای آشنایی نظام آموزش عالی با مفهوم مدیریت دانش بوده تا از آن طریق بتوان به بهترین شکل آن را در انواع آموزش های دانشگاه به کار گرفت. در این راستا فرایند خلق و تسهیم دانش در نظام آموزش عالی بیان می گردد و مراحل فرایند تبدیل دانش که از طریق مدیریت نظام آموزشی که از دانش و نفوذ بیشتری به منظور تغییر ادراک و رفتار افرادبرخوردارند،اشاره می شود.در نهایت نتیجه گیری و پیشنهاد ها را خواهیم داشت.

مدیریت دانش،دانش،دانش صریح،دانش ضمنی،آموزش عالی