تأثیر مؤلفه های شخصیت جامعه پسند و خودشیفتگی بر بهزیستی اجتماعی در ساکنان شهر تهران

هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر مؤلفه های شخصیت جامعه پسند، خودشیفتگی بر بهزیستی اجتماعی ساکنان شهر تهران بود. این پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش حاضر همه زنان و مردان ساکن شهر تهران در سال 1392 بود، که از اینمیان 200 نفر ( 100 زن و 100 مرد) با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند . ابزار پژوهش ، پرسشنام ه بهزیستی اجتماعی کیز، ( 1998 )، پرسشنامه شخصیت جامعه پسند پنر( 2002 ) و پرسشنامه شخصیت خودشیفته راسکین و تری ( 1988 ) بودند. در تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیونچندمتغیره استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که شخصیت جامعه پسند و مؤلفه های آن با بهزیستی اجتماعی رابط ه مثبت معنادارP<0/01 و خودشیفتگی و مؤلفه های آن با بهزیستی اجتماعی رابطه منفی معنادار دارد P<0/01 همچنین نتایج رگرسیون چندمتغیری نشان داد که شخصیت جامعه پسند و خودشیفته قادر به پیش بینی تقریباً 40 درصد از واریانس بهزیستی اجتماعی هستند. به این ترتیب 11 فرضی ه پژوهش حاضر موردتأیید قرار گرفت: شخصیت جامعه پسند، هم حسی جهت گیری شده، کمک رسانی، شخصیت خودشیفته، اقتدار، خودنمایی، برتر یجویی، بهره کشی، محق بودن، خودبسندگی و خودبینی بر بهزیستی اجتماعی تأثیر معناداری دارد P<0/01 با توجه به نتایج پژوهش با کاهش خودشیفتگی در افراد و تقویت شخصیت جامعه پسند در آنها می توان به ارتقای بهزیستی اجتماعی آنها کمک کرد

کلیدواژه ها:

شخصیت جامعه پسند ، خودشیفتگی ، بهزیستی اجتماعی