امید مصطفی پور - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری

برنامه ریزی کاربری زمین به عنوان یکی از مهم ترین ابزارها و در عین حال اهداف برنامه ریزی شهری جایگاهی حیاتی درتحقق مخاطره نگری در فرآیند توسعه ی شهری داشته و مطالعه و تجربه برای بهبود رو شها و فرآیندهای تحقق آن، مسالهی مهم و اولو تمندی برای کاهش خطرپذیری جوامع شهری است . در واقع زلزله بعنوان یک پدیده طبیعی به خودی خود نتایج نامطهوبی در پی ندارد. آنچه از این پدیده یک فاجعه می سازد، عدم پیشگیری از تأثیر آن و عدم آمادگی جهت مقابله با عواقب آن است. تغییرات عمده ای در ابعاد شهرها، نحوه استفاده از زمین و منابع آن و به دنبال آن اثرات نامطلوب محیطیناشی از این تغییرات آشکار شده است. بررسی میزان آسیب ها و صدمات ناشی از زلزله در شهرها در بسیاری از موارد نشان داده است درصد بالایی از صدمات به طور مستقیم و یا غیرمستقیم به وضعیت نامطلوب برنامه ریزی و شناسایی و کاهش خطرات شهری مربوط می شده است. در واقع می توان گفت عهل عمده آسیب ها و تلفات ناشی از زلزله را علاوه بر بی توجهی و سهل انگاری در رعایت استاندارهای ایمنی سازه ها، در فقدان اصول، برنامه ها و طرح های شهرسازی مناسب نیاز می بایست جستجو کرد. با شناخت نحوه عمل و رفتار زلزله در مناطق شهری و به کارگیری راهبردهای مناسب در زمینهبرنامه های منطقه ای، برنامه ریزی و طراحی شهری، می توان خطر زلزله را در مناطق شهری به کمترین میزان کاهش داد. لذا در این تحقیق منطقه 11 به عنوان نمونه ی مورد مطالعه انتخاب گردید که روش تحقیق و تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده با بهره گیری از مدل SWOT انجام شد. نتایج حاصل از تحلیل های صورت گرفته توسط مدل SWOT بدست آمدن استراتژی بازنگری است که حاکی از آن می باشد که با توجه به نقاط قوت و تأکید بر فرصت ها باید طرح ها و برنامه های توسعه ی منطقه 11 مورد بازنگری قرار گیرد و با توجه به مشکوت و مسائل موجود، تغییر کاربری در برخی شبکه های روساختی و زیرساختی می تواند آسیب پذیری منطقه را در مقابل زلزله کاهش دهد. لذا در ارتباط با تحلیل های بدست آمده راهکارهای مناسب ارائه شد.

برنامه ریزی کاربری اراضی، زلزله، ایمنی، مدل SWOT