مولفه های صلح و حقوق بشر در برنامه ی درسی مقاطع مختلف تحصیلی ایران با تأکید بر اسناد حقوق بین الملل

یکی از مشخصه های هزارهی سوم، رویکرد جهانی شدن می باشد که به طور قطع بسیاری از مؤلفه های امنیتی، کنترل اجتمایی،روابط فرهنگی، سیاسی، بومی و بینالمللی را تغییر داده است. با این وجود جامعه ی جهانی همچنان با چالش هایی جدی درزمینه ی دستیابی به صلح و امنیت بین المللی روبه رو است. موارد متعدد نقض حقوق بشر موجب شده است که دولت های جهانبه فکر یافتن راه حلی به منظور جلوگیری از وقوع انین پیشامدهایی باشند. به طور کلی موضویاتی وجود دارند که منحصر بهجامعه ی خاصی نیستند بلکه از مسائل مشترک انسانها در هزاره ی سوم به شمار می روند و نمی توان از بعد جهانی آنها غافلشد. از این رو آموزش این مسائل مستلزم دیدگاهی کلاننگر می باشد. از مهمترین این مسائل، صلح و حقوق بشر می باشد. ماده55 منشور سازمان ملل متحد احترام به حقوق بشر و آزادی های اساسی را مبنای تحقق صلح و امنیت در جهان معرفی می نماید. یکی از بهترین راه های ترویج حقوق بشر و احترام به نزادی های اساسی، درونی ساختن و نهادینه کردن ارزش ها می باشدکه به منظور تحقق این امر آموزش صلح و حقوق بشر ضروری است. هدف از این نوشتار در وهله ی نخست تعیین فروض اصلیو ایجاد ضرورت و آشنایی با آموزش صلح و حقوق بشر در برنامه های درسی و بررسی ابعاد حقوقی آن است. در وهله ی دوم،فرایند ایجاد و تقویت صلح و فرهنگ حقوق بشر از طریق آموزش آنها در برنامه ی درسی مورد توجه قرار گرفته است. در انتها،لوازم مؤثر و ضروری تحقق برنامه های آموزش صلح و حقوق بشر مورد بررسی قرار می گیرد. این مقاله در نظر دارد از طریقروش تحلیل علمی و بهره گیری از منابع و اسناد معتبر و متقن اثبات کند که آیا بین توسعه ی حقوق بشر و حمایت از صلح ازطریق برنامه های آموزشی- تربیتی و پیشرفت در زمینه های اقتصادی و اجتمایی سنخیت و ارتباط منطقی وجود دارد یا خیر؟نقش اساسی صلح و آموزش حقوق بشر در برنامه های درسی یک نیاز جهانی است که رعایت آن مبنایی برای ساختار سیاسیآزادی انسان به شمار می رود. ما در این تحقیق برننیم تا میزان نفوذ و موفقیت این نوع نگرش را که تعلیم و تربیت یک حقبشری است و یک وسیله ی ضروری در اجرا و تحقق اهداف مبتنی بر تساوی، توسعه و صلح و یک شرط اجتناپ ناپذیر درپیشبرد و همبستگی ملت ها در همه ی زمینه هاست، نشان دهیم.