ماندانا سپنتا
احمد یارمحمدیان
محبوبه هاشمی
امیر شیخ جبلی

افراد فلج مغزی دارای ناهنجاریهای حرکتی و روانی و اختلالات رفتاری ناشی از آسیب مغزی میباشند که این علایم میتواند آن قدر خفیف باشد که تشخیص آن با اشکال صورت گیرد یا آن قدر عمیق باشدکه فرد به طورکامل زمینگیر شود )هالاهان و همکاران، 1931 (. عوارض ناشی از نقایصنورولوژیک ممکن است ناهنجاریهای حرکتی ادراکی، فلج، مشکلات یادگیری، گفتاری و – پریشانیهای عاطفی ایجاد کند. هرچند برای رفع کامل معلولیت آنها راهی وجودندارد اما برای کاهشدرد جسمی و توانبخشی بدن میتوان از وسایل مکانیکی و روشهای متنوع فیزیوتراپی، کاردرمانی، فنون روانی حرکتی سود جست تا بتوانند تا حدودی همچون افراد سالم تا حدودی زندگی عادی –بپردازند. نکته مهم این جاست که انگیزه و امید به زندگی این افراد به ویژه هنگامی که دارای بهره هوشی عادی یا بالاتر هستند ضعیف میباشد و دچار اضطراب و افسردگی شدید میگردند مثلاًجوانی که دچار اختلال دوشن میباشد احتمال مرگ زودرس میدهد و حوصله هیچ تفریح یا تلاشی را ندارد به همین دلیل باید روانشناسان، مشاوران و هنر درمانگران برای موفقیت در کار با اینمعلولان به درک مسائل و نوع معلولیت آنان و روشهای برخورد با معلولان اهتمام خاصی ورزند. این موضوع بسیار اهمیت دارد که مشکلات اصلی معلولان جسمی حرکتی بیشتر جنبه روانی دارد تا –جسمی )هالیس، 1931 (. تدارک برنامههای سازنده تفریحی و شادیبخش و ارائه سرویسهای ویژه عمومی همچون خدمات خیریهای اعم از آموزشی، هنری و مذهبی از راههای مهمی است که میتواندرابطه اجتماعی آنان را از حالت آسیب گونه به حالت طبیعی برگرداند. با برخورد و نگرش مثبت به افراد معلول میتوان موجب شد که آن و نزدیکانشان نیمههای روشن زندگی خود را برجستهتر ببینند و معلولیت خود را فاجعه تلقی نسازند، بلکه باقیمانده توانائیهای خود را در نظر آورده و آنها را رشد دهند.