ثریا نظری - کارشناس ارشدمشاوره و راهنمایی

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه خودکارآمدی و حمایت اجتماعی ادارک شده با احساس تنهایی در نوجوانان ساکن در مراکزنگهداری سازمان بهزیستی و مقایسه آن با نوجوانان عادی انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماریپژوهش حاضر را کلیه نوجوانان (19-14 سال) دختر و پسر ساکن مراکز شبانه روزی بهزیستی ودانش آموزان دبیرستان شهر اردبیل در سال تحصیلی 91-1390 تشکیل دادند. نمونه مورد بررسی شامل 93 نفراز نوجوانان مراکز و 91 نفر از دانش آموزان بودند که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه چند مرحله ای انتخاب شدند. با استفاده از پرسشنامه های احساس تنهایی، خودکارآمدی و چند بعدی حمایتاجتماعی ادراک شده اطلاعات و داده های مورد نیاز جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل دادهها از ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون، تحلیل واریانس چند متغیری (مانووا) و آزمون t برای گروهای مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که بین خودکارآمدی و احساس تنهایی همبستگی منفی معناداری وجود دارد و بین حمایت اجتماعی ادارک شده کل و ابعاد آن (حمایت خانواده،دوستان و اطرافیان) واحساس تنهایی، همبستگی معناداری وجود ندارد. نتایج رگرسیون نشان داد که خودکارآمدی توانست 0/103 درصد واریانس مربوط به احساس تنهایی را تبیین کند. تحلیل واریانس چند متغیری (مانووا) نشان داد که بین خودکارآمدی در نوجوانان عادی و نوجوانان ساکن در مراکز نگهداری سازمان بهزیستی تفاوت معناداری وجود دارد و در حمایت اجتماعی ادارک شده و ابعاد آن (حمایت خانواده، دوستان واطرافیان)، بین آن دو گروه تفاوت معناداری وجود ندارد. یافته های حاصل از آزمون t نیز نشان داد که بین دو گروه درمتغیر احساس تنهایی تفاوت معناداری وجود ندارد بنابراین نتایج نشان می دهد که کاهش متغیر خودکارآمدی باعث افزایش احساس تنهایی و کاهش احساس تنهایی باعث افزایش خودکارآمدی در نوجوانان مراکز شبانه روزی بهزیستی و نوجوانان عادی می شود.

خود کارآمدی، حمایت اجتماعی ادارک شده، احساس تنهایی