کبری توفیقی - دانشجوی دوره دکتری فیزیولوژی گیاهی، گروه علوم گیاهی، دانشکده علوم زیستی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
رمضانعلی خاوری نژاد - استاد تمام فیزیولوژی گیاهی،گروه علوم گیاهی، دانشکده علوم زیستی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
فرزانه نجفی - استادیار فیزیولوژی گیاهی، گروه علوم گیاهی، دانشکده علوم زیستی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
خدیجه رضوی - استادیار پژوهشی، پژوهشگاه ملی مهندسی ژنتیک و زیست فناوری، تهران، ایران

غلظت بالای نمک در آب آبیاری می تواند اثرات زیان باری بر رشد، عملکرد و فرآیندهای متابولیکی گیاهان داشته باشد. در این مطالعه به منظور بررسی افزایش احتمالی تحمل گیاه گندم به آبیاری توسط آب شور طبیعی، تأثیر برهمکنش کاربرد قارچ میکوریز آربوسکولار Glomus mosseae و اسپری برگی هورمون براسینولید در غلظت 5 میکرومولار مورد بررسی قرار گرفت. منشأ آب شور استفاده شده آبدریاچه ارومیه به عنوان دومین دریاچه شور جهان و مهمترین تالاب کشور با غلظت تهیه شده حدود 15 دسی زیمنس بر متر بود. گیاهان 26 روزه به منظور بررسی شاخص های فیزولوژیکی و نیز پس از پایان مرحله رشد به منظور بررسی برخی شاخص های عملکرد برداشت شدند. سپس، داده های بدست آمده توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 51 آنالیز شدند. نتایج بدست آمده نشان دهنده افزایش معنی دار (سطح احتمال پنج درصد) درصد پروتئین بذر، وزن هزار دانه از اجزاء عملکرد و بالا رفتن فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز و کاهش مقدار مالون دی آلدهید برگی در پاسخ به تیمارهای برهمکنش میکوریز و براسینولید در شرایط شوری نسبت به تیمار آبیاری با آب شور بود. هرچند افزایش مشاهده شده عملکرددانه در مقایسه با کاربرد جداگانه تیمار میکوریزی معنی دار نبود.

شوری، عملکرد، براسینواستروئید، میکوریز، گندم