فراموشی بنیان های پایداری معماری سنتی در مناطق کویری ایران

پیشرفت تکنولوژی مقوله ایی است که نمی توان از آن چشم پوشی کرد ولی این مقوله نباید ارزش های معماری ما به ویژه در زمینه پایداری را به باد فراموشی بسپارد . در این مسیر باید راهکارهاییکه در اواخردوره قاجار به علت گرایش به سوی فرهنگ غرب در فرهنگ معماری ایران به دست فراموشی سپرده شده اند ؛ در طراحی بناهای پایدار شناساسی و با همگون سازی این ارزشها با توجه به تکنولوژی های موجود ؛ از آنها در طراحی بناهای پایدار استفاده برد ، بررسی شهرهای کویری ایران همچون یزد ، و کاشان نشان می دهد که ویژگی های کالبدی بخش های سنتی و تاریخی شهرهای مزبور به میزان بسیار زیادی با یافته های علمی جدید مطابقت دارد . بررسی این ویژگی ها می تواند در خدمت برنامه ریزی و طراحی محیط زندگی امروز قرار گیرد . فنون به کار رفته در این معماری بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود به وضوح دارد که این مقاله به بررسی این مفاهیم در معماری مرکزی ایران می پردازد . در این مقاله ابتدا به توسعه پایدار ومعماری پایدار و سپس به بررسی بنیان های پایداری در مناطق مرکزی پرداخته شده است ؛ روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است . نتایج به دست آمده از این پژوهش با هدف راه های مفید جهت بهره گیری و تلفیق عناصر معماری سنتی در مناطق کویری با تکنولوژی روز است .

کلیدواژه ها:

معماری سنتی شهرهای کویری ، اقلیم ، توسعه پایدار ، معماری پایدار ، معماری معاصر