نرجس سادات حسینی نصرآبادی - دانشجوی دکتری جغرافیای سیاسی دانشگاه تهران

همبستگی ملی یکی از مهمترین لوازم تداوم حیات دولتهای کنونی و رسیدن آنها به توسعه است. به لحاظ پیوند خاصی که بین دولت و ملت در عصر جدید ایجاد شده است، تصور دولتی که در آن همبستگی ملی برقرار نباشد، تقریبا امکان ناپذیر است. ایجاد همبستگی ملی از چنان اهمیتی در دولتهای کنونی برخودار است که دولتها برای نیل به آن تمامی تدابیر و روشها را به کار می گیرند. تجربه نشان داده که همبستگی ملی در بسیاری از کشورهایی که سابقه ی تاریخی زیادی ندارند، عمدتا از طریق خشونت حاصل شده است، ولی در کشوری مثل ایران که دارای قدمت تاریخی است از قدیم دارای نوعی همبستگی ملی طبیعی بوده است. در کشوری مثل ایران که دارای تنوع قومی است؛ دولت برای رسیدن به اهدافش در مسیر سیاست، اقتصاد و فرهنگ باید ابزار همبستگی ملی را ایجاد کند و مردم یا ملت(اقوام ایرانی) هم در این راستا باید با حکومت و دولت همکاری داشته باشند تا گام هایی استوار در راه رسیدن به توسعه و حفظ منافع کشور بوجود آید. در این مقاله سعی شده است تا به صورت توصیفی-تحلیلی تاثیر رابطه ی توسعه و همبستگی ملی در ایران مورد بررسی قرار بگیرد.

وحدت، همبستگی، ایران، اقلیتها، توسعه