سارا مهراد - نویسنده مسئول- دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی مدیریت ساخت، موسسه آموزش عالی ایوانکی (غیردولتی)، ایران
سامان ابرغانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی مدیریت ساخت، موسسه آموزش عالی ایوانکی (غیردولتی)، ایران
حسین اقبالی - عضو هیئت علمی، موسسه آموزش عالی ایوانکی (غیردولتی)، ایران

امروزه سازمانها و سیستم های آنها در محیطی پر از چالش و تحول قرار گرفته اند. لذا لازمه بقاء و ادامه زیست سازمان درچنین محیطی، همگامی با تحولات محیط و پاسخ درست و به موقع به آنهاست. از آنجا که یکی از پاسخ هایی متداول ومرسوم در مدیریت ریسک، توافقهای قراردادی است، نیاز به آگاهی درباره ریسک ها و چگونگی تخصیص آن در قراردادهاضروری است. انعقاد قرارداد برای دریافت خدمات یا محصولات یکی از روشهای تخصیص مسئولیت برای مدیریت یا تخصیصو توزیع ریسک های بالقوه پروژه بین گروه های مختلف در پروژه است. در سال های اخیر، پیچیدگی و قیمت بالای پروژه هایعمرانی و توسعه رویکردهایی مثل مدیریت ریسک و مدیریت دانش در اجرای پروژه ها و همچنین گسترش به کارگیریاستانداردها و روش های جامع مدیریت موجب شده است تا بکارگیری روش طرح و ساخت EPC برای اجرای پروژه ها فزونی یابد. لزوم بررسی ریسک این قراردادها و مزایا و معایب آن جز اهداف این پژوهش بوده است. د ر این مقاله با روش توصیفی، ریسک های موجود در قراردادهای EPCمورد بررسی قرار گرفته و در نهایت ماتریس تخصیص ریسک از نظر کیفی ارائه شده است. روش جمعآوری اطلاعات نیز به صورت کتابخانه ای بوده است.

مدیریت ریسک ، قراردادهای EPC، پروژه های عمرانی