فاطمه آتش برگ

رسیدن به اهداف سازمان بستگی به توانایی کارکنان در انجام وظایف محوله و انطباق با محیط متغیر دارد. اجرای آموزش و بهسازی نیروی انسانی سبب میشود تا افراد بتوانند متناسب با تغییرات سازمانی و محیط به طور مؤثر فعالیتشان را ادامه داد و بر کارایی خود بیفزایند. از طرفی از مهمترین خصیصه سازمانهای امروزی تغییر و تحول میباشد، درچنین شرایط محیطی پیچیده و متنوع با تحولات سریع، اگر نتوانیم متناسب با این تغییرات، سازمان، مدیران و کارکنان را هم گام سازیم، قربانی آن خواهیم شد. لذا نیاز به یادگبری سازمانی امروزه به خوبی در تمامی سطوح سازمان ثابت شده است. به گونهای که تحقیقات انجام گرفته، ارتباط مثبت بین سرمایه گذاری بر آموزش در بهره وری سازمانی را نشان داده است. در این راستا لازم است فرایند، منابع و اقدامات لازم آموزشی در سازمان شناسایی و در یک مدل علمی متناسب برنامهریزی شود. چرا که آموزش و بهسازی کارکنان اقدامی راهبردی است که در سطح فردی باعث ارزشمندی و رضایت مندی فرد و در سطح سازمانی باعث بهبود و توسعه سازمان می شود. درسازمان های هزاره سومی ، انسان درصورتی درزمره سرمایه انسانی ذی قیمت تلقی می شود که خلاق ، فرصت شناس ، دارای توانمندی های دانشی ، مهارتی ونگرشی مرتبط با شغل بوده وبه طور مستمر به دنبال بهبود عملکرد سازمانی باشد .ماموریت واحد آموزش دراین خصوص ، ایفای نقش مداخله گر درظهور سرمایه انسانی توانمند در سازمان سات که به منظور تحقق آن ، بهطراحی وارایه دوره های آموزشی متناسب برای پرسنل تمامی سطوح سازمانی واز آغاز ورود استخدام تاقبل از بازنشستگی مبادرت می ورزد .دوره های آموزشی که با هدف بهبود عملکرد افراد برای انجام وظایف شغلی ارایه شود ، سبب ارتقای حس ارزشمندی فردی وسازمانی درکارکنان می شود وحضور با شور وعلاقه آنان را دردوره ها به دنبال دارد .اما نقش واقعی آموزش درتوسعه منابع انسانی ، بهبود عملکرد سازمانی وافزایش بهره وری زمانی محقق خواهد شد که نیازهای آموزشی منابع انسانی به درستی شناسایی شوند، برنامه ریزی صحیحی برای اجرای دوره های آموزشی صورت گیرد ، اجرا به اثر بخش ترین شیوه محقق شود وکل فرآیند مورد اثر بخشی مستمر قرار گیرد تابازخورد به موقع برای اصلاح فرآیند ارایه شود.