فرزانه یوسفی - دانشجوی دکتری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمان، دانشکده ادبیات و علوم انسانی،گروه روان شناسی، ایران
ویدا اندیشمند - استادیار و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی کرمان، ایران

عقب ماندگی ذهنی دربرگیرنده دامنه گسترده ای از سطح عملکرد و توانایی های یادگیری است و رشد ناقص ذهنی مهم ترین عامل محدودیت عملکرد فرد می باشد به گونه ای که شخص را در تطابق با محیط ناتوان می سازد. سه مؤلفه اصلی تعریف عقب ماندگی که توجه به آن پیوسته حائز اهمیت می باشد، عبارت است از: کارکرد ذهنی که به طور معناداری پایین تر از میانگین باشد؛ نارسایی در رفتار و سن آغاز عقب ماندگی. هدف پژوهش حاضر ضرورت توجه به آموزش خاص کودکان عقب مانده ذهنی بود زیرا برای این گروه از کودکان به تنهایی امکان استفاده از بهره هوشی و استعداد ذاتی، وجود ندارد و رشد آن ها به میزان حمایتی که در سرتاسر زندگی دریافت می کنند، بستگی دارد. نتایج پژهش حاضر نشان داد که هدف از آموزش این گونه کودکان می بایست در وهله نخست، فراهم آوردن فرصت های مناسب به منظور شکوفایی حداکثر توانایی های ذهنی آنان باشدکه این امر، گاه نیازمند تجربیات و دانش هایی است که نمی توان به تنهایی در کلاس درس فراهم آورد و دستیابی به آن ها متضمن آموزش در مورد عقب ماندگی ذهنی، مشاوره و برنامه ریزی های خاص است که آشنایی با زندگی کودک عقب مانده و خانواده و خطراتی که هر دو را تهدید می کند را نیز در بر می گیرد، در حال حاضر مهم ترین جهت گیری های آموزشی در این حیطه شامل: آموزش عادی در مدارس عادی- آموزش خاص در مدارس خاص- آموزش خاص در مدارس خاص و آموزش خاص در مدارس شبانه روزی می باشد که در این میان تاکید بر یادگیری زنجیره ای، یادگیری جزء به جزء، تعادل کافی بین کودک و محیط یادگیری، تقویت پیوسته و ثابت و آموزش فردی؛ پیوسته باید مورد توجه قرار گیرد.

عقب ماندگی ذهنی، آموزش، هوشبهر، یادگیری