شادی تاکی - کارشناس ارشد گرافیک، مدرس دانشگاه هنر سوره تهران
هانیه حاجی اسماعیلی - کارشناس ارشد نقاشی، مدرس دانشگاه رسام کرج

کارگاه های تبریز و مشهد به عنوان دو مکتب شاخص دوران صفوی در تاریخ نگارگری ایران شناخته شده اند. در واقع شکوه و درخشندگی نگارگری دوره صفوی را می توان در نسخه هایی مشاهده کرد که در روزگار جوانی شاه طهماسب در تبریز تولید می شدند و در دربار برادرزاده او ابراهیم میرزا در مشهد، آیینه ای از توازن، تناسب و تعادل نگاره های مکتب تبریز همراه با پیکره هایی با ویژگی های نقاشی و طراحی مکتب قزوین در نسخه هفت اورنگ جامی نمایان شده است. مقاله حاضر سعی دارد با معرفی دو نگاره به نام های « مجنون با زنجیر بر در خیمه لیلی » و « رفتن مجنون به سوی اتراقگاه کاروان لیلی » متعلق به کارگاه های شاه طهماسب و ابراهیم سلطان، که در فاصله زمانی نزدیک به یکدیگر و در مضمونی مشابه نقش شده اند، بازنمایی صحنه اتراقگاه داستان لیلی و مجنون را با بهره گیری از ادبیات تطبیقی و دانش بینامتنیت مورد مطالعه قرار دهد. به گونه ای که این مقاله، با تکیه بر شیوه توصیفی-تحلیلی که جمع آوری اطلاعات آن به صورت کتابخانه ای انجام شده است، میتواند به کمک بررسی شباهت ها، تاثیرپذیری ها و حتی تفاوت های ساختاری و محتوایی موجود در آن ها، هر چه بیشتر به ویژگی های صوری نگارگری مکتب مشهد در دوران ابراهیم میرزا بپردازد.

مکتب مشهد، مکتب تبریز، ادبیات تطبیقی، بینامتنیت، لیلی و مجنون