مبانی اعتدال گرایی در فلسفه سیاسی

هر پارادایم معرفتی، به ابتنای شرایط عینی و ذهنی در صیرورتی آشکار از افراط و تفریط طی طریق کرده است. پارادایم پیشامدرن هم متاثر از علقه ها و جهت گیری ها و مطلق گرایی بوده و هم روی در نسبی گرایی گوناگون داشته است. به همین نهج، پارادایم مدرن نیز چه در تجدد ساده قرون هفده و هجده و چه در تجدد سده نوزده و بیست، با وجودی که بنیان حرکت خود را در گسست آشکار از عصر پیشین قرار داده بود. این افراط و تفریط را در دو حالت به نمایش گذاشت نگارنده بر آن است تامل و واکاوی در دقایق و ظرایف پارادایم های سه گانه معرفتی نشان می دهد وجهی مهم و تاثیرگذار از دستگاه معرفتی اعتدال گرایی در میانه زمین و آسمان، جوهره خود را حفظ کرده و در تب و تاب افراط و تفریط دوران از هر روزنه و امکانی راه خود را به جلو یافته است. بر این اساس، اگر بنا باشد به این پرسش محوری پاسخی درخور دهیم که مبانی معرفتی اعتدال گرایی در دل فلسفه سیاسی چگونه فراهم آمده است می توان بر این اصول دست گذاشت، کلید واژگانی که همیشه اهمیت خود را حفظ کرده است کثرت گرایی در مقابل نسبی گرایی و سرانجام عقلانیت میانه رو که وصول به حقیقت امری را از طریق استقراءگرایی در برابر کل گرایی که می تواند زمینه مطلق گرایی یا تاریک اندیشی شود، جست و جو می کند. این مقاله در چارچوب نظریه هنجاری انتقادی به نگارش درآمده و روش توصیفی-تحلیلی را با استفاده از متون نظری موجود مورد استفاده قرار خواهد داد.

کلیدواژه ها:

اعتدال گرایی ، فلسفه سیاسی ، هنجارگرایی انتقادی ، کثرت گرایی ، سنت محوری ، عقلانیت