مطالعه تغییرات سطحی ایجاد شده بر روی منسوج بی بافت پلی پروپیلن بوسیله عملیات توام پلاسما و گرفت مونومر گلایسیدیل متاکریلات

در این مطالعه ابتدا کالای پلی پروپیلن بی بافت تحت عملیات پلاسمای فشار اتمسفری در سه محیط گاز نیتروژن، آرگون واکسیژن قرار گرفت. همچنین به منظور بهینه سازی فرآیند پلاسما اثر عواملی نظیر فشار پلاسما ) 1،2 و 4 Torr ( و زمان213 و 253 ،03 ،03 ، عمل با پلاسما ) 03 Sec ( از طریق اندازه گیری زمان جذب قطره آب، زاویه تماس، درصد افت وزن و میزان کاهش استحکام بررسی شد. مشاهده شد که افزایش زمان و فشار پلاسما سبب کاهش زمان جذب قطره آب و زاویه تماس و در نتیجه افزایش آبدوستی کالا می گردد اما در عین حال کاهش وزن و افت استحکام را نیز در پی دارد. با توجه بههمه این عوامل بهینه ترین شرایط استفاده از گاز آرگون در فشار torr 1 و زمان sec 03 به دست آمد. سپس نمونه های عملشده در شرایط بهینه پلاسما با محلول آبی مونومر گلایسیدیل متاکریلات گرفت داده شد. اثر غلظت% مونومر) 23 , %13 , %03 , %43 ( بر نرخ واکنش گرفت مورد ارزیابی قرار گرفت و غلظت 03 % مونومربه عنوان غلظت بهینهانتخاب شد. گروههای عاملی و خصوصیات سطحی کالای عمل شده با پلاسما و همچنین کالای گرافت شده با استفاده از روشهای ATR-FTIR و SEM مورد بررسی قرارگرفتند. نتایج ATR-FTIR نشان داد که گروههای عاملی حاوی اکسیژن نظیر O-C=O,C=O,C-O در کالای پلاسما شده به وجود آمده اند. همچنین با استفاده از تصاویر SEM ، ایجاد مکان های فعال و گروه های عاملی ناشی از گاز پلاسما و نیز گرافت و اتصال پیوسته پلیمر به سطح لیف مشخص شده است

کلیدواژه ها:

پلی پروپیلن ، پلاسما ، گلیسیدیل متاکریلات ، آبدوستی ، گرافت