سیدسپهر قاضی نوری - دانشیار مهندسی صنایع دانشگاه بوعلی سینا
علی محمدسلطانی - مدیر دبیرخانه ستاد ویژه توسعه فناوری نانو

یکی از مباحث مهم حوزه سیاستگذاری فناوری در سالهای اخیر، نقش دولت در اولویت گذاری بوده و این سوال که آیا اصولاً دولت باید چنین نقشی را ایفا کند یا خیر، هنوز به پاسخ قطعی نرسیده است . از سویی مخالفین اولویت گذاری دولت معتقدند که ساز و کار بازار بایستی خود به خود اولویتهای ملی را آشکار نماید و هر نوع تلاشی برای تحمیل برای تحمیل اولویت ها محکوم به شکست است . از سوی دیگر در عمل دیده می شود که منابع مالی محدود دولت اجازه حمایت از همه حوزه ها و شاخه های فناوری های مدرن امروزی را نمی دهد . این مقاله تلاش می کند با ادغام نقش دولت و ساز و کار بازار، یک مدل اولویت بندی ضمنی برای شاخه های نانو فناوری را مطرح نماید و جالب آن که این مدل به یک تقسیم کار ملی بین طرفهای عرضه علم و فناوری ( دانشگاهها و مراکز پژوهش ) و طرفهای تقاضای فناوری ( دستگاههای دولت ی و صنعتی ) منجر می گردد .

اولویت بندی فناوری ، نانو فناوری، تقسیم کار ملی