معماری پایدار و اکولوژیک تعاملی میان معماری گذشته، حال و آینده

مفهوم پایداری در دهه 70 میلادی، نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زیست و مشکلات فرهنگی- اجتماعی و اقتصادی می باشد. یکی از مهمترین اهداف توسعه پایدار، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پایدار در حوزه محیط ساختهشده، معماری پایدار نامیده می شود. عناوین سبز و پایدار در واقع صفاتی هستند که به روابط بین انسان، طبیعت، مصنوعات وتاثیرات آنها بر یک دیگر توجه دارد و کمترین تاثیر منفی را روی محیط ساخته شده و طبیعت اطراف خود دارد. یک ساختمان پایدارو سبز (ECO-TEC) نه تنها در مقابل طبیعت قرار نمی گیرد بلکه درکنار و به موازات آن برای بهره برداری هر چه بیشتر ازامکانات محیطی و تامین آسایش انسان شکل می گیرد. طراحی دقیق معماری، انتخاب مصالح مناسب، استفاده حداکثر از عوامل ومنابع طبیعی و سیستم های پیشرفته الکترونیکی برای تنظیم شرایط محیطی از ویژگی های چنین ساختمان هایی است که برایدستیابی به اهداف معماری پایدار می بایست از آنها بهره برد. آنچه که در این مقاله مورد توجه قرار گرفته است، رویکرد معماریپایدار نسبت به مسائل محیطی است. این نوشتار با هدف شناسایی به ابعاد و اهداف معماری پایدار در سطح بین الملل و کشور میپردازد. روش تحقیق این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی دارد. نتایج به دست آمده از این پژوهشبا هدف معماری پایدار به اصلاح رابطه انسان، طبیعت و معماری می پردازد.

کلیدواژه ها:

اکولوژیک ، معماری پایدار ، طراحی پایدار ، ساختمان پایدار ، مصالح پایدار