اصالت گرایی در مداخلات مرمتی

دغدغه اصلی در هر کنش معطوف به حفاظت، بقای موضوع حفاظت (اثر تاریخی) برای نسل کنونی و نسلهای آینده است . در این حالت، چنانچه مشخص شود اثر در روند حفاظت دچار تغییرات بنیادی شده است،کارایی اقدام حفاظتی خود به خود مورد سئوال قرار خواهد گرفت و آنچه بر جای می ماند، چیزی متفاوت ازموضوع اولی خواهد بود ، گویی که اثر از اساس حفظ نشده است ولو آن که اقدامی به نیت یا به نام حفاظت از آنانجام گرفته باشد .هدف حفاظت و مرمت نباید صرفا ادغام قسمت های از دست رفته باشد، بلکه باید اصالت کار هنری، کهپنهان یا مفقود شده، اعاده گردد. چراکه توجه به اصالت و شناخت عوامل ارزشمندی بنا، حفاظت و توسعههماهنگ را در پی دارد.داوری اصالت باید در هر مرحله از روند حفاظت انجام شود تا کوچک ترین خللی به اثر وارد نیاید. سنتهای نظری مختلف به واسطه تعابیری که از امر اصیل ارائه می دهند، بازشناخته می شود.حفاظت نیز از آنجا کهاساسا فرآیندی انتقادی است به مفهوم اصالت بسیار وابسته است . چرا که بنا به گفته لوورال، حفاظت و مرمتاگر با ایده هایی مثل واقعی، اصلی و اصیل همراه نشوند، معنی یا هدفی نخواهند داشت. از اینرو مرمتگر بر اساسترکیبی از نگرش و فلسفه فکری خود و شرایط اثر و درک هنرمندانه و علمی از محاسن و معایب برخوردهایمختلف در نحوه مرمت اثر مبانی نظری مناسب را تبیین و به کار می گیرد.